Gisteren zat er een briefje van de postman in onze bus. Ik mocht een pakketje ophalen in het postpunt. Een verrassing, want ik had nergens iets besteld... leuk! Met een ietwat kindse nieuwsgierigheid begaf ik me vanavond naar het Texaco tankstation, vol verwachting. Teleurstelling alom toen het bleek te gaan om een aangetekend schrijven van de Federale Overheidsdienst Financiën. Plots had ik een 'Bericht van wijziging van aangifte' in mijn handen...
Nu... ik vind mezelf nogal pietje-precies. Dat hoort bij mijn job... beroepsmisvorming heet dat dan. In de wiskunde is 1+1=2 (tenzij we modulo twee rekenen, maar daar ga ik nu even niet dieper op in), en computercode faalt ook als je niet precies beschrijft wat het programma moet doen. Mijn federale fiscale administratie probeer ik dan ook jaar na jaar netjes en correct in te vullen. Tegenwoordig doet de hipster in mij dat zelfs online! Bahama's of andere exotische belastingsparadijzen, daar distancieer ik me van. Daar doe ik als brave, alleenstaande halftijdse papa niet aan mee. Ik wil vooral dat dingen correct verlopen. Correct is echter niet altijd makkelijk. Soms is correct zelfs moeilijker dan incorrect en moet je er moeite voor doen. Gelukkig schuw ik moeilijk niet. 'Moeilijk gaat ook', is wat mijn zoontje Jenne al vaak van mij heeft moeten horen. Heel af en toe durft hij me zelfs ook dat zinnetje toe te werpen als hij merkt dat ik ergens moeite mee heb. Het doet me glimlachen.
Even terug naar de brief... in die brief -die ik dus vandaag vol verrassing ontving- meldt men mij kort maar krachtig dat code 1034 van mijn aangifte NIHIL wordt omdat mijn zoon gedomicilieerd is bij zijn moeder. Nog korter samengevat: ik krijg dus geen belastingsvoordeel voor een zoon die ik met heel veel liefde halftijds opvoed en die nota bene ook gewoon de helft van de tijd bij mij verblijft.
Ik heb al heel wat gescheiden ouders ontmoet en gesproken, en kan me niet ontdoen van de indruk dat papa's zich na een scheiding om god-weet-welke reden op allerlei vlakken telkens weer méér moeten bewijzen dan mama's. Hoe vaak heb ik als vader al niet het gevoel gehad om me tegenover allerlei instanties en regeltjes te moeten verantwoorden of uitleggen? En hoe vaak komt het dan telkens weer niet neer op dat verdomde domicilie-adres? En zij het nu helaas zo dat een kind anno 2016 nog steeds slechts op één officiëel adres kan gedomicilieerd worden. Weze dat niet een beetje achterhaald en oneerlijk? Wie het domicilie-adres niet bezit, is precies de pineut... soms bijna zelfs de boeman... ongeacht opvoedkundige en andere capaciteiten.
Kan iemand me in godsnaam uitleggen waarom een kind in deze tijden van informatisering en digitale technologie, nog steeds niet gedomicilieerd kan worden op twee adressen? Is er dan op die hippe, digitale Kids-ID geen enkele byte meer over voor een tweede adres? Zou het niet goed en eerlijker zijn om onze federale en fiscale administratie toe te spitsen op de werkelijkheid van deze tijd, namelijk dat er heel wat kinderen in co-ouderschap worden opgevoed (ik durf de cijfers even niet op te zoeken...) En ware het niet uitstekend mocht een dubbele domicilie al heel wat twisten tussen gescheiden ouders oplossen? Psychologen en rechters hebben het vaak over 'Het Belang van het Kind'. Zou een dubbele domicilie het belang van het kind dan niet ten goede komen? Zowel administratief als emotioneel (minder gekibbel tussen papa en mama)?
Een goed jaar geleden wakkerde de discussie van de dubbele domicilie even op... Een snelle zoektocht op het net leert me dat er vanaf 2016 zoiets zou bestaan als een lokaal verblijfregister en dat is zeker een stap vooruit. Alleen... feit is en blijft dat dé domicilie nog steeds bij één enkele ouder staat. Het aangetekende schrijven dat ik vandaag ontving bevestigt dat dat nog steeds tot verwarring, oneerlijkheid en frustratie leidt, lokaal verblijfregister ten spijt.
Kunnen we daarom, beste beleidsmakers, even snel werk maken van een échte dubbele domicilie, waarbij de twee adressen evenwaardig zijn?
