Plaats op wachtlijst: 20-30
Vandaag had ik samen met Melike mijn intakegesprek voor mijn binnenlandse adoptie bij het Adoptiehuis. Het gesprek ging door bij me thuis, maar in tegenstelling tot het huisbezoek in het kader van mijn maatschappelijk onderzoek (nu ongeveer een jaar geleden), wou men via dit huisbezoek niet nagaan of ik wel geschikt ben voor adoptie. Bij een intakegesprek gaat het vooral over het kindprofiel waar je voor open staat. Er wordt ingegaan op de leeftijd van het kindje, op eventuele medische problemen die er kunnen zijn en in welke mate je daarvoor open staat. Andere kleinere zaken komen ook aan bod: zo kreeg ik bijvoorbeeld ook de vraag of ik het kindje zou willen laten dopen mocht dat de wens van de geboortemoeder zijn. Of stel dat het om een kindje van een andere etnische afkomst gaat, of van een moeder die uit een ver land komt en intussen is teruggegaan naar dat land zonder een akte bij de notaris te tekenen... dan werd ik gevraagd of dat een risico is dat ik wilde nemen. Bij sommige adopties komt er ook meer administratie kijken dan bij andere, stond ik open voor een 'administratief zwaar' dossier of niet? Wat als het om een vondeling zou gaan waarover niets van voorgeschiedenis geweten is (medisch, afkomst,...)... Sta ik daar voor open?
Kortom... dit was bij momenten best wel een moeilijk gesprek, maar tegelijkertijd ook heel aangenaam. Ik had het vooral moeilijk om op bepaalde kindprofielen (vooral medische problemen die zich kunnen voordoen) te zeggen dat ik er niet voor open sta. Ik had op voorhand duidelijk voor mezelf bepaalde grenzen getrokken, en soms voelde dat tijdens het gesprek een beetje egoïstisch of discriminerend aan. De keuze voor die grenzen is echter gebaseerd op het feit dat het voor mij als alleenstaande in Kortrijk, met een partner in Tienen, en een moeder die vrij veel mantelzorg nodig heeft, vrij zwaar zou zijn om er nog een kindje dat veel medische zorgen vraagt bij te nemen. En uiteraard, mocht het in eerste instantie om een volkomen gezond kindje gaan, waarbij pas na verloop van tijd blijkt dat er een medisch probleem is dat veel zorg vereist, uiteraard zal ik dan mijn uiterste best doen om die zorgen zo goed mogelijk te geven. Maar als men mij de vraag stelt of ik op voorhand open sta voor een kindje met een medisch probleem, dan antwoord ik in alle eerlijkheid en toch ook met een zeker schuldgevoel 'nee', zelfs al beperkt me dat misschien wel in mijn kansen om een kindje toegewezen te krijgen, of zelfs al duurt mijn wachttijd daarom dan dubbel zo lang. Ik had wel het gevoel dat de twee medewerkers van het Adoptiehuis mij begrepen in die keuze, en dat voelde wel goed. Ik heb eigenlijk in het algemeen een heel goed gevoel bij het Adoptiehuis. De medewerkers lijken me ervaren mensen te zijn die de nodige professionaliteit aan de dag kunnen leggen. Iets wat ik niet overal ervaren heb tijdens mijn reis door Adoptieland.
Mijn concrete plaats op de wachtlijst kon men mij vandaag nog niet geven, maar men liet me weten dat het 'ergens in de 20' zou zijn. Voor mij is dat dus concreet 'ergens tussen 20 en 30'. Wetende dat er gemiddeld per jaar zo'n 25 kindjes ter adoptie worden afgestaan, is mijn ruwe schatting nu dat ik nog ongeveer een jaartje zal moeten wachten. Positief is wel het feit dat men mij en Melike gezien onze LAT-relatie naar de geboortemoeders als een heterokoppel zal profileren, en eigenlijk vind ik dat ook heel terecht. Ik ben geen 100% alleenstaande man. Ik ben een vader van al een biologisch zoontje van 9 en heb een partner met ook al 3 biologische kindjes, maar wij wonen niet samen. Een modern nieuw samengesteld gezin dus :-) Ik hoop dat op z'n minst één geboortemoeder zich daarin zal kunnen vinden.
Hoe gaat het nu verder? Wel, de volgende stap is dat de mensen van het Adoptiehuis op een teamvergadering mij en mijn kindprofiel bespreken met het team. Dat zou begin november zijn. Ergens de tweede of derde week van november zou ik dan mijn bemiddelingsovereenkomst ter ondertekening opgestuurd krijgen. In die brief zou ook mijn exacte plaats op de wachtlijst moeten staan. Vanaf midden november kan ik dus beginnen rekenen :-)
Vanaf nu zal ik bij elke blogpost bovenaan ook telkens mijn nummer op de wachtlijst vermelden... zodat dat jullie kunnen volgen hoe spannend het begint te worden. Vanaf nu is het voor mij ook duidelijk dat ik stilletjesaan concrete stappen moet ondernemen: navragen bij mijn werkgever hoe het zit met adoptieverlof en ouderschapsverlof, crèches gaan bekijken en vergelijken, baby-materiaal beginnen samensprokkelen,... ik kijk er eigenlijk wel naar uit om dit allemaal te doen. Het lijkt me een ideale tijdsvulling in afwachting van de Grote Dag...
Groeten uit Adoptieland,
Bart
