Mensen die me goed kennen, weten dat ik heel graag twee kinderen wou: een jongen en een meisje. Die jongen is er intussen, en ik geniet met volle teugen. Dat ik Jenne sinds 2013 in gelijk verdeeld co-ouderschap zou opvoeden omwille van een relatiebreuk, had ik mezelf nooit kunnen voorstellen... Om het met de woorden van Forrest Gump te zeggen: "Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get." Ik heb me er intussen wel mee verzoend.
Verder ben ik mijn huidige status als alleenstaande papa met een fijne partner in het verre Vlaams-Brabant al vrij gewoon. Ik heb dus een LAT-relatie, en ja... dat werkt. Kiezen voor een partner die 145 km van mijn eigen huis woont, was zeker geen bewuste keuze. Het is iets waar je nu éénmaal inrolt, het overkomt je. "Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get."
Dat ik me best goed in mijn vel voel als alleenstaande ouder in een LAT-relatie, neemt niet weg dat ik geen tweede kinderwens meer heb. En omdat kindjes nu éénmaal niet uit bloemkolen komen of door ooievaars gebracht worden, zocht ik naar oplossingen. Mijn partner -met wie ik dus niet samenwoon, ha!- heeft al drie fijne kids. Hoewel het me soms moeilijk valt, begrijp ik haar keuze om geen draagmoeder te willen zijn. Elders een draagmoeder vinden, is moeilijk en houdt ook altijd een zeker risico in. Maar ik hou af en toe wel van een berekend risico. Wie risico's durft te nemen, loopt soms tegen de lamp, maar kan ook een veel rijker leven leiden. Laat het me dus gerust weten mocht je draagmoeder willen zijn.
Los van de draagmoeder-piste, leek adoptie me het andere berekende risico om mijn tweede kinderwens alsnog in vervulling te zien gaan. Vandaar dat ik me ergens in juni 2015 heb aangemeld voor interlandelijke adoptie (binnenlandse adoptie bleek niet haalbaar gezien de onrealistisch lange wachtlijst). Wie zich aanmeldt voor adoptie, moet twee verplichte infosessies bijwonen. Mijn eerste had ik op 7 september 2015. Mijn tweede infosessie was in Brussel, op de dag van de aanslagen, 22 maart 2016. De infosessies geven je als kandidaat-adoptieouder een betere kijk op wat je mag verwachten en hoe het allemaal in zijn werk gaat. Na deze infosessies stond mijn besluit vast: hier gaan we mee door!
Een volgende stap in de adoptieprocedure was dan het invullen van een vragenlijst. Vooral met als doel om het 'kindprofiel' te bepalen. Dat betekent dat je aangeeft uit welke landen je wil adopteren, hoe oud het kindje mag zijn dat je wil adopteren, of je openstaat voor kindjes met bepaalde specifieke ondersteuningsbehoeftes etc... In deze periode werd het voor mezelf ook wel duidelijk dat ik vrij beperkt zal zijn in de keuze van het herkomstland. Vaak leggen landen bepaalde voorwaarden op aan de adoptie-ouders: soms mogen holebi-koppels niet adopteren, soms moet je gehuwd zijn, soms mogen alleenstaande mannen niet adopteren, of als ze al mogen adopteren, dan geen meisje. Die beperkingen voelen soms best discriminerend aan, maar zijn helaas de realiteit waar ik weinig kan aan veranderen. Of de adoptie ook daadwerkelijk zal lukken, zal heel sterk afhangen van of ik een herkomstland vind dat ook openstaat voor alleenstaande vaders. Tijdens de eerste infosessie kwam ik (van iemand die al ettelijke jaren bij een adoptiedienst werkt) te weten dat bij haar weten nog nooit een alleenstaande vader een kindje had geadopteerd... Hoop doet leven zeg ik dan. Waar een wil is, is een weg.
Op basis van mijn ingevulde kindprofiel, mocht ik vrij snel 'instromen', wat wil zeggen dat ik mocht beginnen met de voorbereiding. Voorbereiding op adoptie betekent dat je 3 dagen een soort van sessies bijwoont waar dan allerhande thema's rond adoptie aan bod komen: hechtingsproblematiek, geboortemoeders, kindjes met specifieke ondersteuningsbehoeften,... Persoonlijk vond ik het wel eens goed om 3 dagen ondergedompeld te worden in de thematiek van adoptie. Tijdens die sessies werd ik ergens verplicht om over bepaalde dingen na te denken. Zaken waar je anders misschien niet zo heel hard over nadenkt, tot je ze voorgeschoteld krijgt... Een beetje voorbereid zijn kan nooit kwaad.
Et voila, daar staan we dan nu. De voorbereiding is achter de rug en ik heb mijn attest. Met dat attest moet ik nu binnen het jaar naar de familierechtbank om een verzoekschrift in te dienen bij de jeugdrechtbank om geschikt verklaard te worden voor adoptie. Om die goedkeuring te krijgen, zal ik een 'maatschappelijk onderzoek' moeten ondergaan, wat inhoudt dat ik een viertal gesprekken met psychologen en maatschappelijk assistenten moet hebben. Eénmaal die achter de rug zijn, maakt de Dienst voor Maatschappelijk Onderzoek (DMO) een verslag op met een advies voor de jeugdrechtbank. Die laatste beslist dan of ik mag adopteren of niet. Als dat mag, dan pas start de zoektocht naar een adoptiekindje (via één van de drie buitenlandse adoptiediensten in België).
Kort samengevat: we zijn er bijlange nog niet, maar nu begint het wel te schuiven. Slechts enkele mensen waren op de hoogte van mijn adoptieplannen. Ik heb deze blogpost omwille van mijn drukke alleenstaande-papa-bestaan vaak uitgesteld, maar gezien ik intussen toch al de voorbereiding achter de rug heb, wou ik het nu eindelijk kenbaar maken. Vanaf nu heb ik de intentie om de belangrijke gebeurtenissen wat betreft mijn adoptieprocedure via deze blog te delen. It keeps me motivated :-)
Of ik dit alles tot een goed einde breng, dat weet ik niet. Ik hou er heel hard rekening mee dat het voor een alleenstaande vader niet evident zal zijn om een kindje te adopteren. Gelukkig ben ik iemand die niet al te snel opgeeft. Ik ga voor mijn dromen en idealen. En laat dit nu net één van die projecten zijn die mijn leven beslist nog waardevoller en kleurrijker zal maken.
Life is like a box of chocolates. You never know what you're gonna get.
Bart
