Gerechtsbrief aangekomen... mixed feelings.

Vandaag ben ik een aangetekend schrijven gaan ophalen in het postpunt hier in de buurt.  Het bleek een gerechtsbrief te zijn van de rechtbank van eerste aanleg West-Vlaanderen, afdeling Kortrijk.  Ik wist onmiddellijk waarover het ging... hier ligt ie dan, mijn 'adoptie-gerechtsbrief':

Ik mag dus op 25 januari om 9u00 naar de rechtbank om te horen of ik nu minstens 6 maanden uitstel heb, of misschien toch direct dat geschiktheidsvonnis.  Het voelde wat raar aan om deze brief te gaan ophalen in een postpunt.  Bij een aangetekende gerechtsbrief denken de meesten waarschijnlijk dat ik één of ander feit pleegde dat niet door de beugel kon.  Deze gerechtsbrief gaat over adoptie.  Ik hoef me dus absoluut niet raar te voelen, maar doe dat precies toch.  Ik weet eigenlijk niet hoe ik me bij deze brief moet voelen: blij omdat ik eindelijk weet dat ik op 25 januari om 9u00 naar de rechtbank moet om te horen of ik nu mijn geschiktheidsvonnis krijg of eerder een uitstel?  Of moet ik me teleurgesteld voelen omdat waarschijnlijk de kans groot is dat de jeugdrechter gewoon het advies van de Dienst Maatschappelijk Onderzoek zal volgen?  Of moet ik me strijdvaardig voelen omdat ik koste wat het kost wil proberen de jeugdrechter te overtuigen om het advies van de DMO niet te volgen en me gewoon een geschiktheidsvonnis te geven?  Of misschien voel ik me gewoon moedeloos omdat ik vrees dat ik hier veel energie zal insteken en het uiteindelijk toch niets zal uithalen?

Kortom: ik weet echt niet hoe ik me bij deze brief moet voelen.  Eén ding weet ik wel zeker, en dat is dat ik het momenteel lastig heb.  Ik heb op minder dan 24 uur twee parkeerboetes achter de rug (misschien omdat ik met mijn hoofd elders zit?), en daar waar ik normaalgezien mezelf heel strijdvaardig zou opstellen om deze boetes aan te vechten omdat ik vind dat ze onterecht of toch op z'n minst op onredelijke wijze werden toegekend, daar heb ik nu eerlijk gezegd de energie niet voor.  Minder goed slapen 's nachts, en vaak bezig zijn met het adoptieverhaal, zorgen er voor dat je ergens toch een zekere mentale onrust ervaart.  Het is moeilijk om dit even aan de kant te zetten, om het los te laten, en gewoon je dagdagelijkse dingen te doen.  Kinderen die lastig zijn, soms zelfs maar een beetje, daar heb je het moeilijker mee.  Elke kleine tegenslag wordt nu als een heuse opdoffer ervaren.  Ik heb vandaag waarschijnlijk voor één van de eerste keren echt een traan gelaten toen Jenne erbij was, en hem doodeerlijk gezegd dat het me eventjes niet ging, en uitgelegd waarom.  Hij wou me troosten door een speeltje dat hij net in de McDonalds had gekregen en eigenlijk zelf heel graag wilde, cadeau te doen.  Hij leeft mee en wil zijn papa troosten.  Dat voel ik en dat doet deugd.

Ik denk dat ik begin door te hebben waarom mensen afhaken tijdens een adoptieprocedure.  Geen haar op mijn hoofd dat er echter aan denkt om dat te doen.  Ik wil dit veel te graag.  Ik vind dat ik er klaar voor ben, meer dan klaar eigenlijk, zelfs al vind de DMO van niet.  Ik heb nog 26 dagen om een goeie argumentatie op te bouwen voor de jeugdrechter waarom ik vind dat ik een geschiktheidsvonnis zonder uitstel zou mogen krijgen.  En daar gaan we gewoon voor.  Waar een wil is, is een weg.  Bear with me.

Bart

Na lang getwijfel, dan toch een video-blog...

Ik heb er lang over getwijfeld en geaarzeld, maar de kogel is door de kerk: ik start met een video-blog over de adoptie die ik probeer rond te krijgen.  Ik heb geen idee of dit een goed idee is of niet, want ik vermoed dat ik mezelf op bepaalde momenten nogal 'bloot' zal geven.  Mensen zullen me van een heel andere kant zien, en dat voelt toch een beetje raar.

En toch wil ik het doen.  Waarom?  Omdat ik niet het gevoel wil hebben alleen te staan in dit verhaal.  Omdat ik wil dat mensen soms weten hoe het allemaal voelt om je doorheen die ganse adoptieprocedure te moeten spartelen.  Ook omdat ik niet telkens hetzelfde verhaal wil hoeven te vertellen, maar gewoon al wie dat wil op de hoogte kan houden van waar ik sta via video-boodschappen.

Mijn bedoeling is niet alleen om de moeilijke, maar ook de leuke momenten aan bod te laten komen, en iedereen een zicht te geven op hoe Jenne en ik omgaan met adoptie.  Want ja, ik heb Jenne al van in het begin, nu zo'n twee en een half jaar geleden, ingelicht over mijn plannen.  En tot op vandaag vind hij het nog steeds een leuk idee, zelfs al weet hij dat een adoptie betekent dat hij misschien wel wat minder aandacht zal krijgen.

So here we go, mijn eerste video-bericht... there's no way back!

URL naar de playlist: https://www.youtube.com/playlist?list=PLvcRNX5OiSOqQlKqIwzTkrwM1oFpfS5wv

Dromen van adoptie: tegenslag...

Vandaag kreeg ik op het einde van mijn werkdag een mail binnen van de Dienst voor Maatschappelijk Onderzoek inzake adoptie.  Ik wist onmiddellijk dat het ging om het advies dat deze dienst zou geven aan de jeugdrechter.  In bijlage zat een brief en het verslag van het maatschappelijk onderzoek (22 pagina's).  De belangrijkste zin uit de brief luidt (ik citeer):

"Het team kwam tot volgend advies: uitstel van minimum zes maanden voor de adoptie van 1 kind."

Ik voelde me raar toen ik dit las.  Mijn handen trilden.  Ik had zin om te schreeuwen, te wenen, te brullen.  Waarom in godsnaam een uitstel van zes maanden?  En wat zal er dan gebeuren?  Kan het dan alsnog niet doorgaan?  Of ben ik nu al sowieso zeker dat ik mag adopteren, mits zes maanden wachten?  Teleurstelling... ik ben al 2,5 jaar bezig, en nu dacht ik bijna te kunnen beginnen met de zoektocht naar een kindje, en nu krijg ik minstens zes maanden uitstel.  Dit was niet leuk om te lezen, dit doet iets met je.  Eigenlijk ging ik er van uit dat ik de mensen van de Dienst Maatschappelijk Onderzoek wel had kunnen laten inzien dat ik een goede papa zou zijn voor een adoptiekindje.  Dat ik er klaar voor ben en me bewust ben van de eventuele problemen die zich kunnen voordoen.  Ja, ik vind eigenlijk dat ik er helemaal klaar voor ben... ik wacht al 2,5 jaar, ik ben er duidelijk klaar voor.  En nu weeral 6 maand (of meer) vertraging.  Dat knaagt.

Het knaagt vooral omdat ik vind dat het verslag, dat dus 22 pagina's telt, niet altijd even positief klinkt.  Bepaalde dingen worden op een objectieve manier beschreven, maar juist die objectiviteit maakt soms dat bepaalde dingen die ik tijdens de gesprekken zei negatief overkomen, terwijl het eigenlijk soms echt positieve uitspraken waren.  Om een voorbeeld te geven, in de tekst staat:

"[...] Oorspronkelijk kon meneer zich niet aanmelden voor binnenlandse adoptie, dus meldde hij zich aan voor buitenlandse adoptie.  Meneer weet nu pas dat hij pas die keuze moet maken nadat hij een geschiktheidsvonnis heeft. [...]"

Sorry, maar dat klinkt dus vrij negatief als ik dat lees.  Precies alsof ik me niet informeer.  Terwijl het probleem hier eigenlijk echt wel bij de adoptiediensten zelf zat!  NOOIT heeft iemand me officieel ingelicht dat ik terug voor binnenlandse adoptie kon kiezen nadat ik mijn geschiktheidsvonnis had.  Ik heb het zelf via via moeten vernemen, en heb dan op basis van de roddels die ik hoorde naar het Vlaams Centrum voor Adoptie gebeld om te vragen of dat inderdaad klopte, en toen bevestigde men mij dat.  Enfin... dit maar om een voorbeeld te geven van hoe bepaalde dingen verwoord zijn en eigenlijk niet altijd positief overkomen, terwijl ik er eigenlijk zelf niets aan kon doen of het wel positief bedoelde.  Om nog maar een voorbeeld te geven:

"[...] Meneer geeft aan dat hij zich nog meer moet verdiepen in binnenlandse adoptie, hij is daar nog niet echt mee bezig geweest.[...]"

Dit klinkt eigenlijk ook weer vrij negatief, terwijl de reden waarom ik er nog niet mee bezig was geweest gewoon was omdat ik er van uitging dat binnenlandse adoptie voor mij geen optie meer was!  Ik KON me indertijd niet meer aanmelden voor binnenlandse adoptie, ik MOEST voor buitenlandse adoptie kiezen!

En zo zijn er nog wel wat passages in de tekst die ik vrij negatief overkomen vind, precies alsof het me allemaal weinig zou kunnen schelen die adoptie.

Anyway, het advies is dus "uitstel van minimum zes maanden voor de adotpie van 1 kind" en ik heb officieel volgende werkpunten meegekregen (op basis van de inhoud van het verslag):

• "Durven stilstaan en kritisch leren reflecteren over zijn eigen functioneren (gelinkt aan de hierboven beschreven aandachtspunten in zijn persoon)."
  Ik denk dat het om het volgende gaat: in het verslag staat ook "[...] Daarnaast zien we bij de kandidaat ook een sterke gevoeligheid in het niet mogen falen, waar de kandidaat zich momenteel niet bewust van is en die waarschijnlijk zijn oorsprong vindt in zijn jeugd.[...]"
  In de gesprekken ging het inderdaad over de soms moeilijke levenspaden die ik intussen al bewandeld heb (mijn moeder, verlies van mijn vader op 18-jarige leeftijd, scheiding,...) en ik heb toen gezegd dat ik iemand ben die niet opgeeft en door blijft gaan, met een positieve kijk vooruit.  Blijkbaar vertaalt men dat dan in "een sterke gevoeligheid in het niet mogen falen" en wordt een positieve karaktereigenschap verdraaid naar iets negatiefs, en dat niet mogen falen, dat zou ik dan volgens de tekst ook nog uitstralen naar mijn kinderen toe.  Laat het duidelijk zijn dat ik helemaal niet akkoord ben met die passages.  Ik mag wel falen.  Ik heb ook al gefaald in mijn leven.  En mijn kinderen mogen ook falen.  Ik zal altijd voor ze klaar staan als ze falen.
• "Stilstaan bij de dynamiek die we gezien hebben van het niet durven falen en de invloed daarvan op zijn functioneren."
  Voor zover ik het begrijp, gaat dit eigenlijk gewoon over hetzelfde als het eerste puntje.  Nogmaals, ik vind dat men hier van een positieve karaktereigenschap (niet opgeven, doorzetten, positief in het leven staan) een negatieve karaktereigenschap maakt (niet durven falen, en dat niet mogen falen projecteren op je kinderen).  Die conclusie is pertinent ontoepasbaar op mezelf, punt.  Ik mag falen en mijn kinderen mogen falen.
• "Zoeken naar een manier om iets bespreekbaar te maken zonder te suggereren dat er een probleem moet zijn."
  Ook dit snap ik helemaal niet.  In de gesprekken ging het inderdaad over of ik goed over bepaalde dingen kon babbelen met Jenne.  Ik denk dat ik toen genoeg aangegeven heb dat ik veel zaken en thema's met Jenne kan bespreken, op een kindvriendelijke manier.  Toen we het voorbeeld van de scheiding namen, gaf ik aan dat ik daar met Jenne niet echt veel over babbelde omdat hij daar zelf niet veel naar vraagt en ik eigenlijk ook merk dat hij er niet veel behoefte aan heeft.  Hij is een vrolijk kereltje, en ik ga ook geen problemen maken waar er geen zijn: ik heb niet de indruk dat Jenne echt problemen maakt van de scheiding van zijn ouders en ik denk ook niet dat ik blind ben en dingen vergeet te zien die er misschien toch zouden zijn.  In alle geval: het feit dat ik niet echt veel praat met Jenne over de scheiding (omdat er naar mijn aanvoelen eigenlijk geen probleem is), wordt omgedraaid naar ik die zaken niet bespreekbaar kan maken met mijn kind.  Ik denk dat iedereen die me kent genoeg weet dat ik met Jenne een heel goede band heb en met hem over heel veel zaken kan babbelen.  We hadden het zeker al over moeilijkere thema's zoals adoptie, de dood van mijn vader, de scheiding, armoede, verliefdheid,...  In een verslag schrijven dat ik moeite zou hebben om thema's bespreekbaar te maken raakt me toch enigszinds en maakt me boos.  Dit is onjuist.
• "Zich verdiepen in het adoptiethema om meer zicht te krijgen op het eigene van adoptie en de verschillen met biologisch ouderschap"
  Ook hier snap ik niet goed waarom men aangeeft dat ik het verschil tussen een adoptie en biologisch ouderschap nog niet zou begrijpen.  Ik ben intussen 2,5 jaar bezig met adoptie, ik weet heus wel dat een adoptie, al dan niet van een buitenlands kind, iets heel anders is dan een biologisch ouderschap en ik dacht dat ik dat in de gesprekken ook wel laten blijken had.  Misschien heb ik te veel de nadruk gelegd op mijn eigen kinderwens en leidt men daaruit dan af dat ik het verschil niet goed snap en de potentiële problemen niet zie?
  En ja, ik ben inderdaad niet iemand die nu allerlei boekjes zal lezen over adoptie, of naar lezingen zal gaan.  Ik heb ook geen 'adoptienetwerk', een kennissenkring zeg maar, van geadopteerden of mensen die adopteerden, om ervaringen mee uit te wisselen of vragen aan te stellen.  Ik ben er ook niet van overtuigd dat elkeen die deze dingen wél heeft of doet, daarom een betere adoptie-ouder zou zijn.  Ik ben iemand die vooral mijn gevoel volgt en de wijsheden niet in boekjes of lezingen zoekt.  Ik voed intussen al 8 jaar een pracht van een zoon op zonder dat ik ook maar één boek over opvoeding las, en eerlijk gezegd denk ik niet dat ik het slecht doe.  Mensen zouden eigenlijk meer hun buikgevoel moeten volgen op dat vlak, en zich minder vastpinnen wat in de boekjes staat of op TV en in lezingen gezegd wordt.
  Maar goed, als het moet, dan moet het maar, en dan zal ik me verdiepen.  Ik zou het mezelf kwalijk nemen mocht ik het niet doen en dit een showstopper worden voor mijn adoptie.

Dus ja... vanavond ging het me even niet.  Het gaat me nu eigenlijk nog altijd niet.  Ik voel ergens een zekere onbegrepenheid.  Het verslag leest op bepaalde plaatsen te negatief en verwoordt niet wat ik wil dat het verwoordt.  En het frustreert me enigszinds dat ik enkel in de familierechtbank recht van antwoord op dit verslag heb, want de begeleidende brief vermeldt: "Indien u inhoudelijk niet akkoord bent, kan u dat op de familierechtbank opnemen."  Men maakt dus éénzijdig een verslag op, en ik moet zomaar slikken wat daar vermeld staat, zelfs al vind ik dat het eigenlijk een veel te negatieve verdraaiing is van mijn eigen woorden, dat er soms zelfs van positieve kenmerken (een positieve doorzettersmentaliteit) iets negatiefs gemaakt wordt (niet durven falen).

Ik heb zin om te bleiten, maar ik weet niet of ik nog de courage heb om te bleiten.  Ik ben moe en momenteel kan gans adoptieland eventjes de pot op.  Ik heb geen zin om weer 6 maanden te moeten wachten, te leven in onzekerheid, en dan bang af te wachten wat na 6 maanden het verdict van de jeugdrechter zal zijn.  Zal het sowieso dan positief zijn en zal ik mogen adopteren?  Of kan het na 6 maanden dan toch nog een negatief verdict zijn en kan de adoptie niet doorgaan?  Ik heb er momenteel het raden naar... het is allemaal onduidelijk, en ik moet wachten tot donderdag voor antwoorden.  Donderdag om 9u30 kan ik terug naar het CAW in Brussel voor meer toelichting bij dit verslag.

Tomorrow is another day... gelukkig... Overmorgen zondag om 10u start ik in Bierbeek op de 28km Meerdaalwoud trail.  Het KMI voorspelt regen, sneeuw, wind, koude en 4-6 Bft wind.  Ik heb er zin in, zin om te wroeten in de modder en me helemaal leeg te lopen.  Ik wil knallen en gedurende 28 gure kilometers deze godganse zooi even van me af lopen.  Ik mag en zal niet falen.

Slaapwel,

Bart (... en nu wil ik even de tijd zes maanden vooruitschuiven...)

Dromen van adoptie: tijd om te duimen...

Zondagavond... Jenne is er niet... de was is geplooid, de afwas is gedaan, en ik ben moe van de CrossCup in Roeselare.  Tijd dus voor een update in verband met mijn adoptieplannen!

Onderstaande flowchart toont de procedure.  Merk op dat er intussen al heel wat groene vinkjes zijn.  Dat betekent dat ik dichter en dichter bij de echte zoektocht naar een adoptiekindje kom. (Voor zij die het nog niet wisten: ik ben al meer dan twee jaar bezig... geduld is een schone deugd in adoptieland...)

Mensen die deze blog en mijn verhaal volgen, zullen weten dat ik momenteel onderhevig was aan een maatschappelijk onderzoek.  Kort samengevat is de bedoeling van dat onderzoek om na te gaan of ik wel geschikt ben om te adopteren.  Intussen zijn de vier gesprekken afgerond.  Ik had een gesprek bij me thuis met Jenne erbij, en de andere drie gesprekken waren bij het CAW in Brussel.  Over de eerste twee gesprekken berichtte ik al in een vorige blogpost.  De laatste twee gesprekken vond ik intenser dan de eerste twee... vooral omdat het derde gesprek over mezelf ging, en het vierde over kindjes en opvoeden en zo.  Tijdens zo'n twee uur durend gesprek, krijg je heel wat vragen op je afgevuurd.  Vragen over jezelf, je familie, vrienden,... over dingen waar je misschien nog niet had over nagedacht, of over dingen waar eigenlijk geen goed of slecht antwoord voor bestaat.  Vragen die je soms overbodig, moeilijk, verrassend vindt... vragen die je verwacht had, en vragen over dingen waar je in de verste verte nog niet had aan gedacht.  Heel eventjes had ik het bij een bepaalde vraag moeilijk en werden mijn ogen wat vochtig... zo intens kan het dus soms zijn.

Ergens is het uiteraard goed dat kandidaat adoptieouders goed gescreend worden vooraleer ze tot een adoptie kunnen overgaan... maar soms vind ik het allemaal ook wat oneerlijk...  Voor zover ik weet hoeven alleenstaande vrouwen die kiezen voor kunstmatige inseminatie en bewust alleenstaand moederschap niet zo'n uitgebreid maatschappelijk onderzoek ondergaan.  En ook Jan en An Modaal kunnen zomaar een kindje maken, zonder daarvoor een opvoedkundig diploma nodig te hebben.  Adoptie-ouders, daarentegen, zo heb ik zelf nu ondervonden, worden 4 x 2 = 8 uur gescreend wat betreft hun thuis, hun sociale omgeving, zichzelf, hun pedagogische vaardigheden,...  waarom wij wel en die anderen niet?  Hoewel ik het ergens wel begrijp, voelt het soms wat oneerlijk...

Soit, het goede nieuws is dat de gesprekken achter de rug zijn.  De mensen van het CAW in Brussel hebben me verteld dat ik nu voor de kerstvakantie van hen het zogezegde 'advies' zal krijgen.  Dat is eigenlijk een 'advies voor de jeugdrechter'.  Het CAW 'adviseert' dus de jeugdrechter en laat hem weten of zij vinden dat ik in staat ben om een kindje te adopteren of niet.  Dat advies zal één van drie zaken zijn:

1. Ik mag adopteren.
2. Ik mag nog niet adopteren, maar mits ik bepaalde punten aanpak en kan tonen dat na x aantal tijd die punten positief geëvolueerd zijn, mag ik dan toch adopteren.
3. Ik mag niet adopteren, en het heeft ook geen zin om te proberen bepaalde dingen te verbeteren.

Uiteraard hoop ik op 1, al zou 2 misschien ook nog niet onoverkomelijk zijn.  Bij 3 wordt het moeilijker, dan zou ik waarschijnlijk al weer een beroepsprocedure moeten starten om die beslissing aan te vechten en zo... dus weer tijdsverlies...  Laten we dus maar gewoon hopen dat het 1 wordt.

Mijn aanvoelen over de gesprekken is dat ik vond dat ze eigenlijk wel goed verlopen zijn... het zou me verbazen mocht de beslissing toch negatief zijn...  Al weet je uiteraard nooit en kan je eigen indruk een heel verkeerde indruk zijn.  Ook het feit dat ik als alleenstaande vader nog een kindje wil adopteren, speelt waarschijnlijk een belangrijke rol.  Ik hoop gewoon dat ik de mensen van het CAW heb kunnen overtuigen dat ik mijn weg wel zou weten te vinden met een adoptiekindje.  In alle geval zou het hier om een heel erg gewenst kindje gaan, waarvoor ik mijn uiterste best zou doen om gewoon goede papa te zijn.  Niet zo'n kindje dat oorspronkelijk niet gepland was en dat je dan toch in dank aanvaardt en met liefde omarmt... (een 'achterkomertje' heet dat dan zeker? ;-)  Nee hier zou het gaan om een heel erg gewenst kindje.

Vanaf nu is het dus weer wachten... uitkijken naar die ene mail die normaalgezien vóór de kerstvakantie zou moeten toekomen, en waarin zal staan of ik mag adopteren of niet.  Voorlopig drong het nog niet echt tot me door, maar eigenlijk zal die mail wel voor een groot deel bepalen of ik mijn tweede kinderwens alsnog in vervulling zal kunnen laten gaan... fwiew... best niet te veel over nadenken en gewoon verder chill mijn lustige leventje leiden zeker...?

Duimen jullie alsjeblieft met me mee?  Dankjewel.

Dromen van adoptie: maatschappelijk onderzoek

Intussen is het bijna vijf maanden geleden dat ik hier nog iets neerpende over mijn adoptieverhaal.  Tijd voor een update dus.  In een blogpost van april 2017 liet ik weten dat ik een brief ontving waarin men mij meedeelde dat ik mocht beginnen aan het maatschappelijk onderzoek.  Vooraleer ik het echter over dat maatschappelijk onderzoek heb, geef ik echter graag eerst nog wat belangrijke updates in verband met mijn adoptiemogelijkheden... of eerder 'adoptiemoeilijkheden'...  Er is goed nieuws, en er is minder goed nieuws...

Het minder goede nieuws

Ik had zo'n beetje mijn hoop gesteld op Zuid-Afrika als herkomstland, omdat ik overal las dat dat een land is dat ook openstaat voor adoptie door alleenstaande mannen.  Na contact op te nemen met FIAC-Horizon, één van de drie buitenlandse adoptiediensten dewelke onder andere verantwoordelijk is voor adopties uit Zuid-Afrika, blijkt mijn hoop een ijdele hoop te zijn: men liet me weten dat een adoptie uit Zuid-Afrika op papier, in theorie, misschien wel mogelijk is, maar dat het in de praktijk nooit zover zou komen.  In de praktijk blijkt Zuid-Afrika vrij conservatief te zijn op dat vlak en zal het dus in de praktijk eigenlijk nooit een adoptie door een alleenstaande man toelaten.  So far Zuid-Afrika dus.

Uiteraard stelde ik aan de mensen van FIAC-Horizon dan de vraag uit welk land ik alsnog een (zo jong mogelijk) kindje (jongen of meisje) kon adopteren.  Om een lang verhaal kort samen te vatten blijkt dat er voorlopig bij hen slechts één land misschien haalbaar is, en dat zou Bulgarije zijn.  Terugdenkend aan de reportage die ik vroeger zag over Bulgaarse weeshuizen (Bulgaria's abandoned children, van zo rond de periode 2008-2010) en de verhalen van Chris Dusauchoit die daarbij hoorden, baart me dat toch ergens wel zorgen, al kan de situatie sindsdien natuurlijk wel verbeterd zijn...  Ook Honduras zou een kanshebber kunnen zijn, maar dat moest nog nagevraagd worden.

Het goede nieuws

Het goede nieuws is dat ik nu theoretisch gezien blijkbaar wél weer in aanmerking kom voor een binnenlandse adoptie.  Eénmaal ik (hopelijk) binnenkort mijn geschiktheidsvonnis krijg, vermeldt dat vonnis enkel 'geschikt voor adoptie' en kan het gebruikt worden om je aan te melden bij zowel het Adoptiehuis voor binnenlandse adoptie, als bij één van de drie adoptiediensten voor buitenlandse adoptie.

Merk op dat ik schreef dat ik theoretisch gezien terug in aanmerking kom.  Praktisch gezien zou de wachtlijst onhaalbaar lang kunnen zijn, waardoor een binnenlandse adoptie dan eigenlijk toch niet tot de mogelijkheden behoort.  Hoe lang die wachtlijst juist is en wat de mogelijke wachttijden juist zijn, dat kan het Adoptiehuis me nu blijbkaar nog niet zeggen als ik hen opbel... blijkbaar kan ik pas een duidelijk zicht krijgen op de situatie éénmaal ik mijn geschiktheidsvonnis heb... hmpf... frustrerend.

(Noot: wie wil adopteren moet tegen veel frustraties en onduidelijkheden kunnen, zo ondervind ik aan den lijve, en moet ook veel willen telefoneren naar allerlei diensten om aan informatie te geraken... kandidaat-adoptanten, u weze bij deze gewaarschuwd ;-)

Het maatschappelijk onderzoek

Momenteel zit ik in de fase van het maatschappelijk onderzoek.  Dat houdt vier gesprekken in van ongeveer 2 à 2,5 uur.  De eerste twee gesprekken zijn met een maatschappelijk assistente van het CAW in Brussel en gaan over de leefomgeving en de motivatie voor adoptie (het eerste gesprek moest trouwens bij me thuis doorgaan).  De laatste twee gesprekken zijn met psychologen en polsen meer naar je eigen persoonlijkheid en karakter en ook je visie en aanpak in verband met opvoedingskwesties.

De eerste twee gesprekken met de maatschappelijk assistente zijn intussen achter de rug.  Ik heb me er eigenlijk niet echt op voorbereid en liet gewoon mijn buikgevoel spreken omdat dat me nu éénmaal de beste en eerlijkste aanpak lijkt.  Het eerste gesprek was bij me thuis en Jenne was toen ook aanwezig.  Hij begrijpt natuurlijk nog niet helemaal wat een adoptie juist inhoudt, maar staat wel nog steeds heel positief tegenover het adoptieverhaal.  Voor het tweede gesprek ben ik samen met Melike naar Brussel getrokken.  Juist omdat er geen goede of foute antwoorden bestaan, is het moeilijk om in te schatten hoe het nu juist geweest is, maar tot nu toe heb ik wel een goed gevoel bij de gesprekken.  Laten we hopen dat dat gevoel juist is.  Datums voor de twee volgende gesprekken (met psychologen) zijn er nog niet, maar stay tuned for more zou ik zo zeggen!

En tot slot: ik sluit de piste van draagmoederschap zeker ook nog niet uit... dus als je zelf het draagmoederschap wel ziet zitten, of je kent iemand die iemand die misschien wel mijn tweede kinderwens wil helpen vervullen, aarzel dan niet om me te contacteren.

My first marathon: it rocked! (until km 35...)

Vandaag liep ik dus mijn eerste marathon.  Zowaar niet onvoorbereid, maar nu ook niet helemaal voorbereid.  Ik heb wel veel gesport de laatste maanden, maar had toch nog niet al te veel lange duurlopen achter de kiezen.  Omdat ik het enorm interessant vond om te ervaren hoe mijn lichaam traag maar zeker aftakelde tijdens de wedstrijd, wou ik toch niet nalaten om hier eens mijn wedstrijdverloop te documenteren, al ware het maar om er uit te leren...

Km 1-12: ik had me zowat in de middenmoot gepositioneerd in de start, en had me zeker voorgenomen om het rustig aan te doen de eerste kilometers.  Ik mikte op 3:30:00, maar voor de zekerheid had als tempo 4:55 ingesteld op mijn sporthorloge, wat zou resulteren in een tijd van 3:27:28.  Ik had dus nog 2:30 'marge' op mijn virtuele sportwatchpartner.  De eerste 12 kilometer waren heel aangenaam.  Nergens pijn, alles liep vlotjes.

Km 12: tijd: om mijn tijd te halen, moest ik de eerste 12 km in 60:00 afleggen.  Ik zat blijkbaar 2:14 voor op schema, want mijn Garmin vertelt mij dat ik de eerste 12 km in 57:46 liep.  Ik was me er van bewust dat ik zeker niet moest versnellen, maar alles bleef heel lekker en comfortabel voelen.  Ik kwam supporter Brecht tegen na 12 km en kon hem nog vrolijk toelachen.

Km 13-20: de volgende 7 km blijft alles vlot lopen.  We zijn dan bijna halfweg en ik ben nog steeds aan het genieten.

Km 21: volgens mijn Garmin horloge kom ik na 21 km door in 1:42:02.  Dat is sneller dan 3 van mijn 4 deelnamers aan de halve marathon 'Rapper dan een Ezel' in Kuurne.  Het gaat dus naar mijn normen hard, maar eigenlijk voelde het tot dan nog steeds comfortabel aan.  Een enkel minpuntje dat halfweg begon te spelen, was mijn rechter hamstring.  Ik voelde stilaan een licht trekkend gevoel opkomen, en vanaf dan weet ik dat ik moet opletten voor een verrekkingen of kramp.  Het besef dat ik de komende 21 km heel voorzichtig en gefocust zal moet lopen om geen blessure te krijgen, baart me toch wat zorgen...

Km 29-30: we zitten intussen terug in Bissegem langs de Leie.  Ik voelde mijn blaas toch stilletjesaan vol worden van al dat water drinken, en aangezien het onaangenaam werd, beslist ik uiteindelijk om eventjes te stoppen voor een snelle plaspauze.  Tot dan zat ik nog steeds voor de pacers-ballon van 3:30:00, maar tussen km 29 en 30 haalt de ballen me in en ik klamp aan.  Ik wist dat ze iets sneller liepen, dus ik mocht nog wat terrein verliezen.  Helaas kan ik maar een tweetal km blijven aanklampen, maar nog voor de collegebrug moet ik afhaken: het tempo is net iets te hoog, ik begin de eerste uitputtingsverschijnselen te vertonen en wil ook niet te snel lopen om krampen of blessures te vermijden.

Km 32.5: opnieuw aan de collegebrug in Kortrijk gekkomen, beslis ik om ze bergop te wandelen om de kans op een verrekking omwille van het plotste klimmen te vermijden.  Ik wil zo weinig mogelijk risico nemen.  Ik kom daar opnieuw Brecht tegen, en hij zal wel gemerkt hebben dat ik heel wat minder vrolijk was ;-)

Km 30-35: velen hebben me gewaarschuwd dat rond km 30 je vaak de man met de hamer tegenkomt, en voor mij was dit niet anders.  Hij heeft me ook geraakt en ik begin lichamelijk verval te vertonen.  Tot aan km 32 à 33 zat ik op schema voor mijn 3:30:00, maar vanaf dan raak ik achter op dat schema en begint het mentaal te worden: ik voel me steeds meer uitgeput, ik vrees ook steeds meer voor krampen of verrekkingen van mijn rechter hamstring, dus ik probeer gewoon aan een ietwat trager tempo de wedstrijd verder te zetten.

Km 35: ik denk dat ik op dit punt mijn eerste grote vertraging had omdat ik moest wandelen.  Mijn hoofd zei me dat ik de wedstrijd moest uitLOPEN, maar mijn lichaam kon dat precies niet goed meer...  Vanaf nu was het pompen of verzuipen.

Km 37: ik blijf heel voorzichtig en gecontroleerd doorlopen, maar krijg op de brug van de Driekerkenstraat in Marke plots toch een heel pijnlijke kramp in mijn LINKER hamstring.  Lopen, wandelen, of zelfs lichtjes afduwen op mijn linkerbeen was onmogelijk.  Ik beslis om kalm te blijven en begin lichtjes te stretchen totdat ik min of meer weer op mijn linkerbeen kan steunen.  Na zo'n 2 à 3 minuten stretchen, kan ik heel voorzichtig weer stappen, en 100m verder waag ik het om weer heel traag te joggen.  Dat lukt, maar ik voel dat ik heel voorzichtig moet zijn om niet opnieuw krampscheuten te krijgen.  Mijn tempo ligt op dat moment uitermate traag.  De minste versnelling zou opnieuw een kramp veroorzaakt hebben...

Km 37-42: de laatste 5 km strompel ik als het ware naar het einde, uiterst voorzichtig om niet opnieuw een kramp te krijgen die me weer ettelijke minuten zou kosten.  Volgens mijn sporthorloge zou het me nog net moeten lukken om onder de 3:45:00 te komen, en dat wordt dan die laatste 5 km ook mijn nieuwe doel.

Km 42,195: éénmaal vlakbij de finish, zie ik dat een tijd onder de 3:40:00 er nog in zit.  Ik besluit om voorzichtig verder te lopen om de kramp de baas te blijven.  Uiteindelijk finish ik in 3:38:45.827.  Niet mijn verhoopte 3:30:00, maar ik heb uit deze wedstrijd geleerd dat die tijd er zeker in zit als alles wat meer mee zit.

Mijn split-times en tempo-grafiek op https://connect.garmin.com/modern/activity/1996031213 tonen ook duidelijk aan dat ik rond Km 35 de man met de hamer tegenkwam, en de nadelige gevolgen van de kramp die ik aan Km 37 had.  Mijn gewicht voor de wedstrijd 's ochtends was 69,6 kg, en toen ik me 's avonds woog na al vrij veel gedronken te hebben en een dikke vette hamburger naar binnen gespeeld te hebben, woog ik 68,4 kg.  Interessant vind ik dat allemaal :-)

Ik ben vandaag vooral heel tevreden over mijn eerste halve marathon gedeelte + het gedeelte tot pakweg Km 35.  Wat daarna kwam, dat kan ik misschien nog goed krijgen mits wat meer lange duurtrainingen in te lassen en de juiste voedings- en drinkgewoontes te respecteren de dagen naar de aanloop van mijn wedstrijd.  De massage achteraf was ook heel welkom!  Ik heb eigenlijk niet zo'n heel stijf gevoel en dat stemt me tevreden en lijkt me een goed teken.

Tot slot nog een dikke merci aan Marc voor de trainingen, Ann voor het voedingsadviesje, Jan voor de coole plakkers voor op mijn tepels (ik heb er nul zero last van gehad! :-), al mijn trainingsmakkers, mijn broer die is komen supporteren aan de finish, maar mijn finish gemist heeft omdat hij net een pintje was gaan halen, Jenne om gewoon Jenne te zijn, Jill's Boutique in de Zandstraat aan den Appel voor de lekker vettige hamburger, de vele supporters onderweg die ik ken maar die ik eigenlijk nergens opgemerkt heb omdat ik te gefocust was :-) en ten slotte een dikke zoen aan Melike omdat ze me blijft stimuleren om te sporten en zelfs aan triatlons deel te nemen.

Dit was zeker niet mijn laatste marathon.  To be continued!

Installing LineageOS on a ZTE Axon 7

General information

DISCLAIMER: this post is definitely work in progress and currently only contains loose bits of information.  It is intended to document my attempt at installing LineageOS on the ZTE Axon 7 (A2017G model).

Note that there are three models of the ZTE Axon 7:

1. A2017: China
2. A2017G: Global
3. A2017U: USA

Be sure to know which one you have. For my A2017G, it is printed on the back of the phone. More information and specs for the ZTE Axon 7 can be found at

• ZTE Axon 7
• ZTE Axon 7 - ZTE USA
• ZTE Axon 7 on the XDA Developers forum
• ZTE Axon 7 support page

Operating modes

The A2017G has different modes it can operate in:

• fastboot mode
• Device Firmware Upgrade (DFU) mode

ZTE Axon USB driver

• TODO: find out where to download the official ZTE Axon USB driver.

Latest official version of adb, fastboot and platform tools

• SDK Platform Tools Release Notes
• Android Debug Bridge (adb)
• Universal ADB Drivers (you need this for adb and fastboot to work?)

Using adb, I can check that my device is indeed an A2017G running Android 6.0.1:

C:\Users\bavdw\adb-fastboot\platform-tools>adb devices -l
List of devices attached
95c2a0b1               device product:P996A04 model:ZTE_A2017G device:ailsa_ii

C:\Users\bavdw\adb-fastboot\platform-tools>adb shell getprop ro.product.model
ZTE A2017G

C:\Users\bavdw\adb-fastboot\platform-tools>adb shell getprop ro.build.version.release
6.0.1

Unlocking

• Guide To Unlock Bootloader Of ZTE Axon 7 To Install Twrp And Root (Feb 7, 2017)
• ZTE Axon 7: Root, TWRP and Bootloader Unlock (Jan 22, 2017)
• Unlock Bootloader, Install TWRP and Root ZTE Axon 7 (A2017G) (Jan 21, 2017)
• [GUIDE] [A2017G] Install TWRP, Unlock BL, Flash Custom ROM

TWRP

TWRP is a custom recovery system.  It lets you backup your system in case anything goes wrong.  It also lets you flash custom ROMs and zip files containing patches like viper4android or A.R.I.S.E. (audio) and root your device via SuperSU.

• TWRP for ZTE Axon 7 (Sep 8, 2017)
• How to Install TWRP recovery on ZTE Axon 7 A2017G (a user comment says this is outdated)

To power on the smartphone in TWRP recovery mode, press and hold the Power + Volume Up buttons until droid logo.

SuperSU

• SuperSU FaceBook page
• SuperSU forum

Installing LineageOS on Axon 7

• Install LineageOS on axon7
• [OFFICIAL]LineageOS 14.1 for ZTE Axon 7 (Jan 27, 2017)

ZTE official 'SD Card Upgrade' images:

• ZTE Axon 7 (Open Market) SD Card Upgrade
  Note there are three updates here:
• V1.0.0B11: the latest Marshmallow
• V1.2.0B05: Nougat update
• V1.0.0B11(SD rm_userdata)N rollback M: to revert back from Nougat to Marshmallow
• AXON 7 (Open Market) SD Card Upgrade

Tools

• Axon7Toolkit (Sep 5, 2017)
• Xiaomi Flash Tool

Interesting links:

• Download and Install B05 Nougat Update On ZTE Axon 7 [A2017G][Europe] (Jun 30, 2017)
• [Help][A2017G] SoftBrick only bootloader and stock recovery (Apr 27, 2017)
• Zte Axon 7 Stock Rom’s Factory Images For A2017, A2017G, A2017U (Mar 28, 2017)
• Axon 7 A2017G from Lineage OS go back to Stock and Lock Bootloader without Problems (Feb 6, 2017)
• [ROM/GUIDE] Full Updates / Back to Stock Files via TWRP (A2017U, A2017G, A2017) (Sep 26, 2016)

Dromen van adoptie: klaar voor het maatschappelijk onderzoek!

De brievenbus is altijd een beetje feest.  Elke dag als Jenne en ik na school thuiskomen, mag hij raden of er post in de brievenbus zit.  Een paar dagen geleden hadden we prijs: post van de rechtbank in Kortrijk, én post van Kind en Gezin:

De administratie hierboven betekent eigenlijk zoveel als dat ik nu officieel klaar ben voor het maatschappelijk onderzoek.  Vanaf nu is het dus weer wachten tot men mij contacteert voor een viertal gesprekken die als doel hebben om te zien of ik wel geschikt ben om een kindje te adopteren.  Adoptie is dus telkens weer een beetje wachten... maar geduld is een schone deugd, zo heb ik toch altijd geleerd.

Dromen van adoptie: verzoekschrift ingediend!

Hij lag al een tijdje op mijn lever... de vragenlijst van het Vlaams Centrum voor Adoptie die ik al sinds januari liggen had en die ik nog diende in te vullen.  Ik word geacht dat te doen ter voorbereiding van een verplicht maatschappelijk onderzoek.  Daarnaast moest ik ook nog mijn eigen levensverhaal en een kindverhaal van Jenne schrijven.  Ik heb van de eerste week van de paasvakantie gebruik gemaakt om dit af te handelen.  Eindelijk.

Vandaag ben ik daarvoor naar de familierechtbank in Kortrijk geweest om mijn 'verzoekschrift met het oog op een geschiktheidsverklaring voor interlandelijke adoptie en/of binnenlandse adoptie' in te dienen.  Dat is vlotjes gelukt, ik heb er zelfs een bewijsje van:

Naast mijn bezoekje aan de familierechtbank, heb ik ook eindelijk mijn ingevulde vragenlijst, levensverhaal en kindverhaal doorgemaild naar het Vlaams Centrum voor Adoptie.  Tijd dus om even te kijken waar we nu staan in het ganse adoptieverhaal.  Sta me toe mijn ultra-handig schemaatje hiervoor weer boven te halen:

De vele groene vinkjes zouden kunnen laten vermoeden dat ik al vrij ver sta in de adoptieprocedure.  Schijn bedriegt... maar goed, het gaat toch traag maar zeker vooruit.

Concreet zal voor mij nu het maatschappelijk onderzoek aanvangen.  Dat onderzoek bestaat uit 4 gesprekken en 1 adviesgesprek.  Na de eerste 4 gesprekken maakt een multidisciplinair team een advies op voor de familierechtbank en in het vijfde feedbackgesprek krijg ik toelichting bij dat advies.  Op basis van het verslag van het maatschappelijk onderzoek, beslist de familierechter dan of ik geschikt ben om te adopteren of niet.

Als ik geschikt bevonden word (laten we daar toch even van uitgaan), dan moet ik definitief kiezen voor een binnenlandse of buitenlandse adoptie.  Die keuze is nog steeds niet evident, gezien enerzijds de blijkbaar heel lange wachtlijsten voor binnenlandse adoptie, en anderzijds de beperkingen die ik ondervind omdat ik als alleenstaande vader adopteer (veel landen laten bijvoorbeeld niet toe dat alleenstaande mannen een meisje adopteren).

Naast mijn day-job, de was en de plas hier thuis, en af en toe wat ontspanning, heb ik nu dus als voornaamste taak om me verder goed te informeren over de adoptielanden bij Het Kleine Mirakel en Fiac Horizon.  En ik denk dat ik me toch ook nog even zal informeren bij het Adoptiehuis in verband met binnenlandse adoptie.

Over de gesprekken van het maatschappelijk onderzoek, daar maak ik me weinig zorgen om.  Mensen die me kennen, weten dat ik de zaken zeg zoals ze zijn, en dat zal bij het maatschappelijk onderzoek niet anders zijn.  Gewoon jezelf blijven en eerlijk zijn over je sterktes en zwaktes lijkt me de beste manier om die gesprekken aan te gaan.

Ik heb het vandaag ook aan Jenne verteld dat ik een papiertje ben gaan indienen ergens in Kortrijk waarin stond dat ik graag een kindje wou adopteren.  Hij blijft er nog steeds enthousiast over, en liet me zelfs weten dat hij het wel tof zou vinden mocht het een broertje zijn.  Hij wees me er ook op dat het zou kunnen dat dat kindje dan een bruine huidskleur heeft, en misschien niet zo goed Nederlands zou praten, en misschien ook wel wat stout of huilerig zou kunnen zijn.  Maar hij zei dat we dan wel aan dat kindje zouden kunnen leren om minder stout of huilerig te zijn.  Ik ben blij dat hij dat al inziet en blijkbaar actief mee wil helpen om een adoptiekindje zich hier thuis te laten voelen.

Dus sjah, hier staan we dan, nu goed anderhalf jaar na mijn eerste aanmelding, wachtend tot ik een seintje krijg van een maatschappelijk assistent of psycholoog om even een babbeltje te slaan over adoptie.  Wie had dat ooit gedacht...  Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get.

Dromen van adoptie: info-avond Ray of Hope

Vanavond ben ik naar een informatieavond van Ray of Hope geweest.  Ray of Hope is één van de drie adoptiediensten in Vlaanderen die mensen begeleiden in hun zoektocht naar een interlandelijk adoptiekindje.  Elke adoptiedienst is verantwoordelijk voor een aantal landen.  Ik kreeg vanavond uitleg over India, Burkina Faso, Togo, China, Vietnam, Haïti, Ethiopië, Marokko en Bhutan.  De samenvatting van de ganse avond is vrij kort en confronterend:

Een alleenstaande man kan bij Ray of Hope enkel een jongentje uit India adopteren.

Dat is vrij frustrerend, vooral omdat ik graag de optie op adoptie van een meisje openhoud.  Ook de kostprijs voor een adoptie is vrij ontnuchterend... Ik wist eigenlijk al dat ik ergens rekening zal moeten houden met bedragen tussen de 10000 en 20000 EUR, afhankelijk van het land waarvoor ik kies.  Dat heb ik vanavond nogmaals bevestigd gehad.  Best uitdagend voor een alleenstaande.

Verder blijft het een beetje door het bos de bomen proberen te zien.  Zo raadde iemand van Ray of Hope me vanavond aan om misschien toch ook nog te kijken naar binnenlandse adoptie en eens te horen bij het Adoptiehuis.  Wie weet zijn de wachttijden voor binnenlandse adoptie intussen realistischer dan ik vermoed... nouja... het blijft allemaal wat koffiedik kijken voor de kandidaat adoptanten in adoptieland.

Maar laat één ding duidelijk zijn: ik geef de moed zeker niet op.  Kop op, borst vooruit en gaan met die banaan.  Eén dezer dagen schrijf ik me in voor de info-avonden bij Fiac-Horizon en Het Kleine Mirakel om ook bij hen te horen bij welke landen ik nog terecht kan om kans te maken op zowel een jongen als een meisje.

En verder moet ik ook eens werk beginnen maken van de administratie die ik moet doen om het maatschappelijk onderzoek op te starten.  Dat maatschappelijk onderzoek bestaat uit vier gesprekken van telkens twee uur.  Twee gesprekken zijn met een maatschappelijk assistent, en twee met een psycholoog.  Ik heb een vragenlijst in te vullen, en moet mijn levensverhaal en dat van Jenne samenvatten in een document van minimum twee en maximum tien pagina's.  Tijd om de schrijver in mezelf in gang te zetten dus!

En voor wie er nog mocht aan twijfelen: ja, ik sta ook nog open voor draagmoederschap.  Ben je zelf iemand die het draagmoederschap wel ziet zitten, of ken je moeders die er voor open staan en mij misschien kunnen helpen om mijn tweede kinderwens te realiseren, aarzel dan zeker niet om contact met me op te nemen.


Bart