Dromen van adoptie: mijn verhaal - De Voorbereiding

Mensen die me goed kennen, weten dat ik heel graag twee kinderen wou: een jongen en een meisje.  Die jongen is er intussen, en ik geniet met volle teugen.  Dat ik Jenne sinds 2013 in gelijk verdeeld co-ouderschap zou opvoeden omwille van een relatiebreuk, had ik mezelf nooit kunnen voorstellen... Om het met de woorden van Forrest Gump te zeggen: "Life is like a box of chocolates.  You never know what you're gonna get."  Ik heb me er intussen wel mee verzoend.

Verder ben ik mijn huidige status als alleenstaande papa met een fijne partner in het verre Vlaams-Brabant al vrij gewoon.  Ik heb dus een LAT-relatie, en ja... dat werkt.  Kiezen voor een partner die 145 km van mijn eigen huis woont, was zeker geen bewuste keuze.  Het is iets waar je nu éénmaal inrolt, het overkomt je.  "Life is like a box of chocolates.  You never know what you're gonna get."

Dat ik me best goed in mijn vel voel als alleenstaande ouder in een LAT-relatie, neemt niet weg dat ik geen tweede kinderwens meer heb.  En omdat kindjes nu éénmaal niet uit bloemkolen komen of door ooievaars gebracht worden, zocht ik naar oplossingen.  Mijn partner -met wie ik dus niet samenwoon, ha!- heeft al drie fijne kids.  Hoewel het me soms moeilijk valt, begrijp ik haar keuze om geen draagmoeder te willen zijn.  Elders een draagmoeder vinden, is moeilijk en houdt ook altijd een zeker risico in.  Maar ik hou af en toe wel van een berekend risico.  Wie risico's durft te nemen, loopt soms tegen de lamp, maar kan ook een veel rijker leven leiden.  Laat het me dus gerust weten mocht je draagmoeder willen zijn.

Los van de draagmoeder-piste, leek adoptie me het andere berekende risico om mijn tweede kinderwens alsnog in vervulling te zien gaan.  Vandaar dat ik me ergens in juni 2015 heb aangemeld voor interlandelijke adoptie (binnenlandse adoptie bleek niet haalbaar gezien de onrealistisch lange wachtlijst).  Wie zich aanmeldt voor adoptie, moet twee verplichte infosessies bijwonen.  Mijn eerste had ik op 7 september 2015.  Mijn tweede infosessie was in Brussel, op de dag van de aanslagen, 22 maart 2016.  De infosessies geven je als kandidaat-adoptieouder een betere kijk op wat je mag verwachten en hoe het allemaal in zijn werk gaat.  Na deze infosessies stond mijn besluit vast: hier gaan we mee door!

Een volgende stap in de adoptieprocedure was dan het invullen van een vragenlijst.  Vooral met als doel om het 'kindprofiel' te bepalen.  Dat betekent dat je aangeeft uit welke landen je wil adopteren, hoe oud het kindje mag zijn dat je wil adopteren, of je openstaat voor kindjes met bepaalde specifieke ondersteuningsbehoeftes etc...  In deze periode werd het voor mezelf ook wel duidelijk dat ik vrij beperkt zal zijn in de keuze van het herkomstland.  Vaak leggen landen bepaalde voorwaarden op aan de adoptie-ouders: soms mogen holebi-koppels niet adopteren, soms moet je gehuwd zijn, soms mogen alleenstaande mannen niet adopteren, of als ze al mogen adopteren, dan geen meisje.  Die beperkingen voelen soms best discriminerend aan, maar zijn helaas de realiteit waar ik weinig kan aan veranderen.  Of de adoptie ook daadwerkelijk zal lukken, zal heel sterk afhangen van of ik een herkomstland vind dat ook openstaat voor alleenstaande vaders.  Tijdens de eerste infosessie kwam ik (van iemand die al ettelijke jaren bij een adoptiedienst werkt) te weten dat bij haar weten nog nooit een alleenstaande vader een kindje had geadopteerd... Hoop doet leven zeg ik dan.  Waar een wil is, is een weg.

Op basis van mijn ingevulde kindprofiel, mocht ik vrij snel 'instromen', wat wil zeggen dat ik mocht beginnen met de voorbereiding.  Voorbereiding op adoptie betekent dat je 3 dagen een soort van sessies bijwoont waar dan allerhande thema's rond adoptie aan bod komen: hechtingsproblematiek, geboortemoeders, kindjes met specifieke ondersteuningsbehoeften,...  Persoonlijk vond ik het wel eens goed om 3 dagen ondergedompeld te worden in de thematiek van adoptie.  Tijdens die sessies werd ik ergens verplicht om over bepaalde dingen na te denken.  Zaken waar je anders misschien niet zo heel hard over nadenkt, tot je ze voorgeschoteld krijgt...  Een beetje voorbereid zijn kan nooit kwaad.

Et voila, daar staan we dan nu.  De voorbereiding is achter de rug en ik heb mijn attest.  Met dat attest moet ik nu binnen het jaar naar de familierechtbank om een verzoekschrift in te dienen bij de jeugdrechtbank om geschikt verklaard te worden voor adoptie.  Om die goedkeuring te krijgen, zal ik een 'maatschappelijk onderzoek' moeten ondergaan, wat inhoudt dat ik een viertal gesprekken met psychologen en maatschappelijk assistenten moet hebben.  Eénmaal die achter de rug zijn, maakt de Dienst voor Maatschappelijk Onderzoek (DMO) een verslag op met een advies voor de jeugdrechtbank.  Die laatste beslist dan of ik mag adopteren of niet.  Als dat mag, dan pas start de zoektocht naar een adoptiekindje (via één van de drie buitenlandse adoptiediensten in België).

Kort samengevat: we zijn er bijlange nog niet, maar nu begint het wel te schuiven.  Slechts enkele mensen waren op de hoogte van mijn adoptieplannen. Ik heb deze blogpost omwille van mijn drukke alleenstaande-papa-bestaan vaak uitgesteld, maar gezien ik intussen toch al de voorbereiding achter de rug heb, wou ik het nu eindelijk kenbaar maken.  Vanaf nu heb ik de intentie om de belangrijke gebeurtenissen wat betreft mijn adoptieprocedure via deze blog te delen. It keeps me motivated :-)

Of ik dit alles tot een goed einde breng, dat weet ik niet.  Ik hou er heel hard rekening mee dat het voor een alleenstaande vader niet evident zal zijn om een kindje te adopteren.  Gelukkig ben ik iemand die niet al te snel opgeeft.  Ik ga voor mijn dromen en idealen.  En laat dit nu net één van die projecten zijn die mijn leven beslist nog waardevoller en kleurrijker zal maken.

Life is like a box of chocolates.  You never know what you're gonna get.
Bart

Dubbele domicilie? Graag!

Gisteren zat er een briefje van de postman in onze bus. Ik mocht een pakketje ophalen in het postpunt. Een verrassing, want ik had nergens iets besteld... leuk! Met een ietwat kindse nieuwsgierigheid begaf ik me vanavond naar het Texaco tankstation, vol verwachting. Teleurstelling alom toen het bleek te gaan om een aangetekend schrijven van de Federale Overheidsdienst Financiën. Plots had ik een 'Bericht van wijziging van aangifte' in mijn handen...

Nu... ik vind mezelf nogal pietje-precies. Dat hoort bij mijn job... beroepsmisvorming heet dat dan. In de wiskunde is 1+1=2 (tenzij we modulo twee rekenen, maar daar ga ik nu even niet dieper op in), en computercode faalt ook als je niet precies beschrijft wat het programma moet doen. Mijn federale fiscale administratie probeer ik dan ook jaar na jaar netjes en correct in te vullen. Tegenwoordig doet de hipster in mij dat zelfs online! Bahama's of andere exotische belastingsparadijzen, daar distancieer ik me van. Daar doe ik als brave, alleenstaande halftijdse papa niet aan mee. Ik wil vooral dat dingen correct verlopen. Correct is echter niet altijd makkelijk. Soms is correct zelfs moeilijker dan incorrect en moet je er moeite voor doen. Gelukkig schuw ik moeilijk niet. 'Moeilijk gaat ook', is wat mijn zoontje Jenne al vaak van mij heeft moeten horen. Heel af en toe durft hij me zelfs ook dat zinnetje toe te werpen als hij merkt dat ik ergens moeite mee heb. Het doet me glimlachen.

Even terug naar de brief... in die brief -die ik dus vandaag vol verrassing ontving- meldt men mij kort maar krachtig dat code 1034 van mijn aangifte NIHIL wordt omdat mijn zoon gedomicilieerd is bij zijn moeder. Nog korter samengevat: ik krijg dus geen belastingsvoordeel voor een zoon die ik met heel veel liefde halftijds opvoed en die nota bene ook gewoon de helft van de tijd bij mij verblijft.

Ik heb al heel wat gescheiden ouders ontmoet en gesproken, en kan me niet ontdoen van de indruk dat papa's zich na een scheiding om god-weet-welke reden op allerlei vlakken telkens weer méér moeten bewijzen dan mama's. Hoe vaak heb ik als vader al niet het gevoel gehad om me tegenover allerlei instanties en regeltjes te moeten verantwoorden of uitleggen? En hoe vaak komt het dan telkens weer niet neer op dat verdomde domicilie-adres? En zij het nu helaas zo dat een kind anno 2016 nog steeds slechts op één officiëel adres kan gedomicilieerd worden. Weze dat niet een beetje achterhaald en oneerlijk? Wie het domicilie-adres niet bezit, is precies de pineut... soms bijna zelfs de boeman... ongeacht opvoedkundige en andere capaciteiten.

Kan iemand me in godsnaam uitleggen waarom een kind in deze tijden van informatisering en digitale technologie, nog steeds niet gedomicilieerd kan worden op twee adressen? Is er dan op die hippe, digitale Kids-ID geen enkele byte meer over voor een tweede adres? Zou het niet goed en eerlijker zijn om onze federale en fiscale administratie toe te spitsen op de werkelijkheid van deze tijd, namelijk dat er heel wat kinderen in co-ouderschap worden opgevoed (ik durf de cijfers even niet op te zoeken...) En ware het niet uitstekend mocht een dubbele domicilie al heel wat twisten tussen gescheiden ouders oplossen? Psychologen en rechters hebben het vaak over 'Het Belang van het Kind'. Zou een dubbele domicilie het belang van het kind dan niet ten goede komen? Zowel administratief als emotioneel (minder gekibbel tussen papa en mama)?

Een goed jaar geleden wakkerde de discussie van de dubbele domicilie even op... Een snelle zoektocht op het net leert me dat er vanaf 2016 zoiets zou bestaan als een lokaal verblijfregister en dat is zeker een stap vooruit. Alleen... feit is en blijft dat dé domicilie nog steeds bij één enkele ouder staat. Het aangetekende schrijven dat ik vandaag ontving bevestigt dat dat nog steeds tot verwarring, oneerlijkheid en frustratie leidt, lokaal verblijfregister ten spijt.

Kunnen we daarom, beste beleidsmakers, even snel werk maken van een échte dubbele domicilie, waarbij de twee adressen evenwaardig zijn?

"C++ Standard Library Quick Reference" is out!

I'd love to write a book about C++ programming.  However, being in the solo-parenting business doesn't leave me much time to do that devotedly.  My son's clothes scream to get washed, our house needs some cleaning from time to time, someone (read 'daddy') has to do the dishes, and kids need playtime outside... so that's what I do... playing outside and being a would-be household man.

Fortunately, I've found an alternative to writing C++ books, namely reviewing them.  It takes less time, and pushes me to explore new C++ horizons.  It allows me to learn while doing something useful.  My 'reviewing career' (what's in a name ;-) started in 2013 when I reviewed Scott Meyers his 'Effective Modern C++' book.  For me, it was quite a tough read, but I enjoyed it and I was getting quite some satisfaction out of it.

About a year later, Rainer Grimm asked me if I wanted to review his 'C++, die Standardbibliothek: kurz & gut' in German.  I didn't hesitate a second.  Rainer has a rather different writing style then Scott (and he writes in German of course ;-), making this review again a challenging but enjoyable experience.

Earlier this year, Peter Van Weert and Marc Gregoire (the second one being a former fellow computer science student of mine) asked me if I was interested in reviewing their 'C++ Standard Library Quick Reference'.  Needless to say I was happy they asked.  About half a year later, the book is out!  It's cool to see how I also get my credits on page XVII :-)

I try to dedicate all my reviewing work to my now 6-year-old son Jenne, using small easter eggs in the books I review.  I always kindly ask the authors if they want to add my and my son's name in one of their code examples. Up until now, not a single author has refused that request.  It looks like this on page 71 of the book:

Pretty cool, huh!  Although Jenne starts to like programming with Scratch and LEGO WeDo 2.0, he currently doesn't know a clue about C++.  I hope some day, he will understand the message I sent him through these easter eggs.  It's a message of hope, dedication, perseverence and true love for the child whom I care about so much.

Getting the code snippets on the blog...

Just testing

This evening, I finally took the time to investigate how to include code snippets into my blog posts. After some googling, I decided to use SyntaxHighlighter. If you see a hello world program below this paragraph, then all went well. Stay tuned for more snippets!

Survival tips for the solo-parenting dad, part 1 of N.

Being a solo-parenting dad can be daunting at times, especially when your cooking experience is limited and you need to prepare a meal for your 6-year-old son.  Yesterday, I took the challenge.  I decided to prepare a nice, healthy meal for my kiddo, who was forced to stay at home from school because of the flu.  Sad but true, he didn't enjoy staying at home, he missed his friends.  That's what kiddos do: they miss their friends.

Luckily, his dad is an optimist and decided to cook hamburgers with potatoes and some carrots... a typical Belgian dish that is.  I peeled and cut the potatoes while Jenne, my son, cut the carrots in thousand pieces (actually, according to him, there were a million pieces, but that was just him eggagerating...)  Once that was finished, I decided it was time to put both items on the stove, make the potatoes boil like hell and stew the carrots like i never stewed before.  Somewhere in between, I also fried my hamburgers: one with and without cheese for me, one without cheese for Jenne (the 6-year-old kiddo having the flu and missing his friends).

It was plain fun.  Jenne even forgot about the flu and his friends.  He looked happier than ever before, having cut and peeled his own carrots in more than a million pieces... the carrots he was going to eat within a few minutes.  His own, very own carrots!

But then... the unexpected happened...  While I started to pound on my potatoes to turn them into a nice and cosy purée, I somehow noticed the smell of burnt food.  A quick glance at my stove revealed that my carrots were almost on fire!  All the water I've put in the cooking pot was completely evaporated... gone... farewell!  I ended up with nice carrots, but the bottom of my cooking pot had suffered quite a bit, as can be seen in the following picture:

Luckily, I'm an optimist.  I never give up.  This stupid cooking pot wasn't going to ruin my day, oh no it wasn't!  Having just lost the plot, I ended up Googling for "How to clean burnt cooking pot" (djee, how did I make that up?), and the Google search resulted in quite some grandma's tips and tricks with soda, coca-cola, vinegar and other kitchen-chemicals... quite overwhelming when you read that for the first time, I must admit.

I stayed focused.  As I didn't have soda nor coca-cola in the house, the chemist in me (seriously, I am joking am i?) decided to go for the vinegar solution:

Having a PhD-level scientist background, I had quite some difficulties believing that this fluid, of which I only knew some culinary properties, was going to solve all my burnt-cooking-pot problems.  But hey,... the optimist in me wanted to give it a try anyway!  I never give up, remember!?  So I started the procedure:

1. Take the bottle with vinegar from your fridge.
2. Open bottle.
3. Pour vinegar into the burnt-like-hell cooking pot.
4. Put cooking pot aside and pray for the best.

This procedure looked almost too simple to be effective.  How on earth could this clean my cooking pot?  Even the pope has more chance of getting laid than me effectively cleaning out my cooking pot!

But hey, I'm an optimist, so the next day I checked my cooking pot.  While I was affectionately holding it in my hands, carefully checking its burns, I noticed that the layer at the bottom started to move!  I got excited!  It looked as if there was a burnt pancake wandering around in my cooking pot!

Having noticed that, and being in an adventurous mood, I decided to checkout the pancake for myself with my bare hands.  What I noticed then was above all my expectations: I was able to take out the one-hell-of-a-burnt-pancake-of-dirt from my cooking pot, and I was left with an almost clean cooking pot!  Look mom, no scrubbing nor scraping involved!

For the sake of science, this was unbelievable!  Do you notice the pancake in the above picture?  Do you notice how clean the bottom of my cooking pot is?  There is no trickery involved here!  I am not using Photoshop, The Gimp or any other image manipulation software to turn my cooking pot into one hell of a clean cooking pot!  What you see is what I experienced, no more, no less.  Needless to say I was very happy about the way things turned out.  I almost didn't have to rince my cooking pot, I lost some vinegar and above all: I had my cooking pot back with an almost-zero effort!

What I conclude from this is the following:

1. Being a solo-parenting dad can be challenging at times.
2. Chemistry in the kitchen is like sex: sure, it may give some practical results, but that's not why we do it (© R. Feynman).
3. Even when things look bad, really really bad... Never give up!

Yours truly,
Bart