Hoewel het hier om adoptie in Amerika gaat, vind ik veel zaken uit de reportage herkenbaar. Mensen die mijn adoptieprocedure volgen en de reportage bekijken, krijgen een inkijk in zowel de kant van de adoptieouders alsook de kant van de geboortemoeders. Wat kunnen redenen zijn waarom geboortemoeders hun kind willen afstaan? Hoe voelt het om als adoptie-ouder te moeten wachten? Wat is een open adoptie in Amerika en hoe reageren kinderen als ze na een aantal jaar hun geboortemoeder voor het eerst ontmoeten? Wat is de rol van de adoptiebureaus? Hoe zwaar weegt het financieel soms door (in Amerika) en wat kunnen de eventuele financiële risico's zijn? Waar komen de grootouders in het plaatje voor? Wordt er soms misbruik gemaakt van het systeem?
Ik vind dat Louis Theroux in de reportage op een vrij objectieve manier antwoorden zoekt op deze en andere vragen. Wie de reportage bekijkt, krijgt waarschijnlijk wel een betere kijk op adoptie. Het moment dat me het meeste aansprak, was het moment waarop een geadopteerde zei dat hij zich geen betere vader kon wensen dan zijn adoptievader, en dat die vader (die biologisch geen kinderen kon krijgen) datzelfde bevestigde over zijn adoptiekinderen. Dit geeft me hoop. Hoewel ik tijdens mijn adoptieprocedure al ettelijke keren gewaarschuwd ben voor de potentiële problemen die een adoptie met zich mee kan brengen, ben ik er heilig van overtuigd dat er ook heel wat adopties gewoon goed lopen. Wat het voor mij concreet zal worden, zal de toekomst moeten uitwijzen. Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get. Eén ding weet ik echter wél zeker: ik begin hier met volle overtuiging aan. Ik ben voorbereid en ik kan mezelf niet verwijten dat ik hier niet goed heb over nagedacht. Sommige mensen staan volledig achter mijn keuze, anderen zijn (al dan niet in stilte) zeker ook kritisch of uiten om uiteenlopende redenen ook hun bezorgdheid omtrent mijn adoptie. En dat is goed. Hoe meer dialoog en waarschuwingen, hoe meer ik er over nadenk, maar ook hoe zekerder ik ben dat dit iets is wat ik echt wil doen. Of het allemaal goed zal aflopen, dat valt niet te voorspellen. Dat ik me er volledig zal voor smijten, daar hoeft geen twijfel over te bestaan. En dat mijn sportieve conditie zwaar achteruit zal gaan en ik massa's slapeloze nachten zal tegemoet gaan, daar heb ik me al bij neergelegd ;-)
De reportage is nog beschikbaar op https://vrtnu.page.link/FZp7qvHgbqJfHCVA7 tot 14 februari 2019. Wie interesse heeft in dit thema en adoptie beter wil begrijpen, zou ik zeker aanraden eens te kijken!
Bart
