- Wat is het verschil tussen een directe plaatsing en een plaatsing via pleegzorg?
- Wat kunnen aspecten zijn die aan bod komen bij het bepalen van het kindprofiel waarvoor je open staat?
- Hoe gaat het Adoptiehuis zelf tewerk om de matching tussen een kindje en kandidaat-adoptieouders te doen?
In wat volgt, licht ik deze dingen wat verder toe.
Directe plaatsing vs plaatsing via pleegzorg
Wie binnenlands adopteert, kan ofwel via directe plaatsing een kindje toegewezen krijgen, ofwel via een plaatsing via pleegzorg. Bij een directe plaatsing wordt het kindje meestal een drie à vijftal dagen na de geboorte in het ziekenhuis afgehaald door de adoptieouders. Bij een plaatsing via pleegzorg gaat het kindje eerst een twee à drietal maanden naar een pleeggezin, en halen de adoptieouders het daar af. Dat verschil is belangrijk, omdat een geboortemoeder pas twee à drie maand na de geboorte de notariële akte tekent waarin ze afstand doet van haar kind. Gedurende die twee à drie maanden kan ze zich nog bedenken. Als dat gebeurt bij een directe plaatsing, dan kan dat voor de adoptieouders een harde dobber zijn om te verwerken. Terwijl dat risico eigenlijk quasi onbestaande is via een plaatsing via pleegzorg, omdat het kindje in dat geval meestal pas opgehaald wordt nadat de notariële akte is getekend. Men probeert je dus toch wel bewust te maken dat zo'n scenario ook wel kan gebeuren, en dat je daar best rekening mee houdt.
Kindprofiel
Na de groepssessie heb ik nu normaalgezien op 1 oktober een intakegesprek bij het Adoptiehuis. Tijdens dat gesprek zal het vooral gaan over het kindprofiel waarvoor ik open sta. Enkele aspecten waarover ik best al eens nadenk zijn bijvoorbeeld:
- Voor welke leeftijd sta ik open? Mag het ook een ouder kindje zijn of niet?
- Sta ik open voor een kindje waarvan ik weet dat het biologische ouders heeft met een alcohol of drugsprobleem?
- Sta ik open voor een kindje dat een broertje heeft die ook geadopteerd is en in een ander adoptiegezin verblijft?
- Sta ik open voor een kindje van een vrouw die illegaal in België was en nu terug naar haar geboorteland zal gaan zonder dat ze waarschijnlijk een notariële akte tekende.
- Sta ik open voor een kindje uit een incestrelatie?
- Sta ik open voor een huilbaby?
- Sta ik open voor een te vroeg geboren baby?
- Sta ik open voor een kindje dat medische zorgen vereist (hazenlip, hartprobleem, mentale achterstand,...)
- Sta ik open voor een vondeling?
- ...
Dat is best wel een boterham om eens goed over na te denken tegen 1 oktober...
Werkwijze Adoptiehuis
Tijdens een soort van groepsoefening moesten wij in groep eigenlijk het Adoptiehuis naspelen en proberen een matching te doen tussen kindjes en kandidaat-adoptieouders. We kregen een voorbeeld 'Wachtlijst Kandidaat-adoptanten' en de begeleidster las dan het kindprofiel voor dat moest gematcht worden. Wij moesten dan trachten na te denken welk gezin het beste past bij dat kindprofiel. Algauw werden een aantal zaken duidelijk:
- Er moet een zekere minimumafstand gerespecteerd worden. De geboortemoeder moet op voldoende afstand wonen van de adoptieouders. Zo zal een kindje uit Kortrijk nooit gematcht worden met een adoptiegezin uit Kortrijk.
- De volgorde van de wachtlijst is niet hét doorslaggevende criterium. Zo kan je bvb wel op nummer één staan op de wachtlijst, maar toch nog een hele tijd hoeven te wachten omdat de geboortemoeders ook hun zeg hebben over het adoptiegezin waarin zijn wensen dat hun kind terecht komt. Als ik als alleenstaande op nummer één sta op de wachtlijst, maar als de eerstvolgende tien geboortemoeders hun kindje niet willen laten plaatsen bij een alleenstaande, dan heb ik pech en zullen de koppels na mij wel sneller een kindje toegewezen krijgen.
Other stuff...
Ik heb nog wel een aantal andere dingen ook opgestoken. Zo heb ik de indruk dat de meeste kindjes die binnenlands geadopteerd worden echt wel nog baby's zijn, en dat is fijn om te vernemen! Verder zei men ook dat in de fase waarin we ons nu bevonden, het echt wel begon te schuiven. Er was nog een groep van zo'n 20 kandidaat-adoptanten voor onze groep, en wetende dat er gemiddeld zo'n 25 kindjes per jaar ter adoptie worden afgestaan, is mijn ruwe inschatting dat ik nog ergens tussen één à twee jaar zal moeten wachten op een plaatsing. Al kan die inschatting ook volledig verkeerd zijn...
Mijn indruk van het Adoptiehuis was trouwens zeer goed. Ik had de indruk dat het mensen met ervaring waren, die heel goed wisten waarmee ze bezig waren en waar de gevoeligheden en problematieken liggen. Dat stemt me gerust en geeft me een goed gevoel. Hoe meer ik erover nadenk, hoe blijer ik ben dat ik toch voor een binnenlandse adoptie ga. Alleen al weten dat je met een organisatie werkt die ervaring heeft en het professioneel aanpakt, is een geruststelling. Die zekerheid heb je met veel buitenlandse adoptiediensten niet.
Op 7 december 2018 is er ook nog een zogenoemde 'supportersavond'. Daar worden familie en vrienden die het adoptieverhaal van dichtbij willen volgen, uitgenodigd om eens te komen horen naar verhalen en getuigenissen van 'ervaringsdeskundigen'. Op de supportersavond wordt dus wat meer uitleg gegeven aan familie en vrienden over wat het dus allemaal inhoudt. Als er mensen zijn die dit verhaal volgen en interesse hebben om mee te komen luisteren (supporteren ;-), geef me dan gerust een seintje!
Tot slot...
En goed... waar sta ik nu dus in mijn adoptieprocedure? Ik mag hoogstwaarschijnlijk dus op maandag 1 oktober naar het Adoptiehuis in Antwerpen om er mijn intakegesprek te hebben. Op dat gesprek zal het dus vooral gaan over het kindprofiel waarvoor ik open sta. Na dat gesprek teken ik een bemiddelingsovereenkomst en zal ik mijn nummer op de wachtlijst van het Adoptiehuis kennen. En vanaf dan is het wachten op een telefoontje... hoe lang dat wachten zal duren, is dus moeilijk in te schatten... als het onwaarschijnlijke gebeurt, dan is het binnen een half jaar. Als het normale gebeurt, dan gok ik op een jaar, en als het onwaarschijnlijke gebeurt, dan ben ik misschien wel nog voor twee jaar zoet. Het is dus vrij koffiedik kijken, maar dat zijn we intussen gewend, dus daar liggen we al lang niet meer wakker van ;-)
