Dromen van adoptie: klaar voor het maatschappelijk onderzoek!

De brievenbus is altijd een beetje feest.  Elke dag als Jenne en ik na school thuiskomen, mag hij raden of er post in de brievenbus zit.  Een paar dagen geleden hadden we prijs: post van de rechtbank in Kortrijk, én post van Kind en Gezin:

De administratie hierboven betekent eigenlijk zoveel als dat ik nu officieel klaar ben voor het maatschappelijk onderzoek.  Vanaf nu is het dus weer wachten tot men mij contacteert voor een viertal gesprekken die als doel hebben om te zien of ik wel geschikt ben om een kindje te adopteren.  Adoptie is dus telkens weer een beetje wachten... maar geduld is een schone deugd, zo heb ik toch altijd geleerd.

Dromen van adoptie: verzoekschrift ingediend!

Hij lag al een tijdje op mijn lever... de vragenlijst van het Vlaams Centrum voor Adoptie die ik al sinds januari liggen had en die ik nog diende in te vullen.  Ik word geacht dat te doen ter voorbereiding van een verplicht maatschappelijk onderzoek.  Daarnaast moest ik ook nog mijn eigen levensverhaal en een kindverhaal van Jenne schrijven.  Ik heb van de eerste week van de paasvakantie gebruik gemaakt om dit af te handelen.  Eindelijk.

Vandaag ben ik daarvoor naar de familierechtbank in Kortrijk geweest om mijn 'verzoekschrift met het oog op een geschiktheidsverklaring voor interlandelijke adoptie en/of binnenlandse adoptie' in te dienen.  Dat is vlotjes gelukt, ik heb er zelfs een bewijsje van:

Naast mijn bezoekje aan de familierechtbank, heb ik ook eindelijk mijn ingevulde vragenlijst, levensverhaal en kindverhaal doorgemaild naar het Vlaams Centrum voor Adoptie.  Tijd dus om even te kijken waar we nu staan in het ganse adoptieverhaal.  Sta me toe mijn ultra-handig schemaatje hiervoor weer boven te halen:

De vele groene vinkjes zouden kunnen laten vermoeden dat ik al vrij ver sta in de adoptieprocedure.  Schijn bedriegt... maar goed, het gaat toch traag maar zeker vooruit.

Concreet zal voor mij nu het maatschappelijk onderzoek aanvangen.  Dat onderzoek bestaat uit 4 gesprekken en 1 adviesgesprek.  Na de eerste 4 gesprekken maakt een multidisciplinair team een advies op voor de familierechtbank en in het vijfde feedbackgesprek krijg ik toelichting bij dat advies.  Op basis van het verslag van het maatschappelijk onderzoek, beslist de familierechter dan of ik geschikt ben om te adopteren of niet.

Als ik geschikt bevonden word (laten we daar toch even van uitgaan), dan moet ik definitief kiezen voor een binnenlandse of buitenlandse adoptie.  Die keuze is nog steeds niet evident, gezien enerzijds de blijkbaar heel lange wachtlijsten voor binnenlandse adoptie, en anderzijds de beperkingen die ik ondervind omdat ik als alleenstaande vader adopteer (veel landen laten bijvoorbeeld niet toe dat alleenstaande mannen een meisje adopteren).

Naast mijn day-job, de was en de plas hier thuis, en af en toe wat ontspanning, heb ik nu dus als voornaamste taak om me verder goed te informeren over de adoptielanden bij Het Kleine Mirakel en Fiac Horizon.  En ik denk dat ik me toch ook nog even zal informeren bij het Adoptiehuis in verband met binnenlandse adoptie.

Over de gesprekken van het maatschappelijk onderzoek, daar maak ik me weinig zorgen om.  Mensen die me kennen, weten dat ik de zaken zeg zoals ze zijn, en dat zal bij het maatschappelijk onderzoek niet anders zijn.  Gewoon jezelf blijven en eerlijk zijn over je sterktes en zwaktes lijkt me de beste manier om die gesprekken aan te gaan.

Ik heb het vandaag ook aan Jenne verteld dat ik een papiertje ben gaan indienen ergens in Kortrijk waarin stond dat ik graag een kindje wou adopteren.  Hij blijft er nog steeds enthousiast over, en liet me zelfs weten dat hij het wel tof zou vinden mocht het een broertje zijn.  Hij wees me er ook op dat het zou kunnen dat dat kindje dan een bruine huidskleur heeft, en misschien niet zo goed Nederlands zou praten, en misschien ook wel wat stout of huilerig zou kunnen zijn.  Maar hij zei dat we dan wel aan dat kindje zouden kunnen leren om minder stout of huilerig te zijn.  Ik ben blij dat hij dat al inziet en blijkbaar actief mee wil helpen om een adoptiekindje zich hier thuis te laten voelen.

Dus sjah, hier staan we dan, nu goed anderhalf jaar na mijn eerste aanmelding, wachtend tot ik een seintje krijg van een maatschappelijk assistent of psycholoog om even een babbeltje te slaan over adoptie.  Wie had dat ooit gedacht...  Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get.