Waarom ik het niet heb voor de klimaatspijbelaars

Ik heb het niet voor de klimaatspijbelaars.  Al van bij het begin van de klimaatbetogingen wou ik uitleggen waarom, zodat ik niet verkeerd begrepen word.  Tot op heden was me dat nog niet gelukt, maar daar komt nu verandering in!  Bij deze enkele van mijn bedenkingen.

Spijbelen is niet de goeie manier om aandacht te vragen voor het klimaat.

Spijbelaars vinden zichzelf misschien stoer en cool, maar dat zijn ze helemaal niet.  Een spijbelaar vergeet dat een leerkracht ook veel tijd en energie steekt in zijn lesvoorbereiding.  Het is weinig respectvol om van die goed voorbereide lessen weg te blijven.  De urgentie van de klimaatproblematiek aanhalen als argument om het spijbelen te verantwoorden is zwak.  Als we vandaag spijbelen voor het klimaat, waarom dan morgen niet voor de wereldvrede en overmorgen voor de sociale armoede in eigen land?  Er valt elke week wel een reden te bedenken.  Wie spijbelt voor het klimaat en dat tracht te verantwoorden, geeft de indruk dat spijbelen de normaalste zaak van de wereld kan zijn, en dat is het niet.  Er zijn kinderen op deze wereld die in oorlogssituaties of in een land met hongersnood leven.  Zij springen een gat in de lucht als ze op een schoolbank mogen zitten.  Denk dààr maar eens aan, beste klimaatspijbelaar, en voel je gerust schuldig.

Klimaatbetogen kan ook in het weekend

Waarom moet het klimaatbetogen per se tijdens de week?  Waarom niet tijdens het weekend, op woensdagnamiddagen of tijdens schoolvakanties?  Het vaak aangehaalde argument is dat er anders nooit de media-aandacht zou geweest zijn die er nu is.  Zwakke argumentatie.  De media-aandacht was er al vanaf dag één.  Waarom moet er dan per se doorgedaan worden op donderdagen?  Flauw excuus.  But anyhow, voor leerlingen die op die vrije momenten het engagement tonen om hun bezorgdheid over het klimaat te uiten, heb ik wél respect.  Helaas zijn ze in de minderheid, zo blijkt uit de cijfers... klimaat is precies hipper tijdens de week dan in het weekend.

Onze politici doen het echt zo slecht nog niet.

In de wereld van de klimaatspijbelaars is het blijkbaar ook cool om telkens opnieuw kritiek te spuien op onze politici en hen te verwijten dat er niets gebeurt en dat ze hun kop in het zand stoppen.  Welnu, ik vraag me af hoeveel van de klimaatspijbelaars zichzelf de moeite getroostten om op te zoeken welke maatregelen onze politici wél al namen.  Na een klein beetje googlen kom ik al snel op:

• zonnepanelen stimuleren
• windmolenparken in de Noordzee
• elektrische wagens stimuleren
• aanleg van fietssnelwegen
• de uitleg van Geert Bourgois in het Vlaams Parlement
• de website van het Departement Omgeving
• de beleidsmaatregelen vermeld op https://www.klimaat.be
• ... enzoverder ...

en mocht ik doorgaan vind ik nog wel heel wat maatregelen.  Bashen op onze politici is mijns inziens dus volkomen onterecht.  Maar voor ongeduldige, naïeve, onwetende, verwende pubers à la Anuna De Wever kan het natuurlijk allemaal niet snel genoeg gaan.  Ik wil het nú en ik wil het snél!

Mijn generatie is niet beter of niet slechter dan die van Anuna en Kyra

Het valt me op dat klimaatspijbelaars graag met het beschuldigende vingertje naar de generatie van hun ouders wijzen, als zou het zij zijn die de boel verneukt hebben.  Welnu, dat beschuldigende vingertje, daar hou ik al helemaal niet van.  Onze generatie is niet beter of niet slechter dan de die van Anuna en Kyra.  Het is onze generatie die de Berlijnse muur deed vallen.  Het is onze generatie die een einde maakte aan de Koude Oorlog.  In mijn pubertijd was er voor zover ik weet geen sprake van zonnepanelen op je dak leggen, maar het was wel mijn generatie die het Live Aid concert organiseerde ten voordele van de hongersnood in Ethiopië.  Van de klimaathype was toen geen sprake, god zij dank!  Mijn generatie, ja, die was ook wereldverbeterend.  En in mijn generatie kwamen ook naïeve verwende pubers op straat om te betogen omdat dat hip was.

Beleid forceren door betogen?  Nee dank u!

We horen het ze vaak zeggen, de klimaatspijbelaars: ze gaan door tot er iets verandert!  Dat klinkt bij mij een beetje als 'beleid forceren door betogen'.  Betoging als drukkingsmiddel.  Koppig doordoen totdat de politici plooien en jij als verwende puber je zinnetje krijgt.  Is dàt dan democratie?  Op het hoogtepunt van de klimaatbetogingen in België kwamen 70.000 mensen op straat.  Dat is 0,7 % van de Belgische bevolking.  Moeten we voor die 0,7% ons beleid aanpassen?  Moeten we vele euro's investeren in ons klimaat in plaats van in andere belangrijke wereldproblemen, speciaal voor die 0,7%?  Of moeten we misschien ook luisteren naar de andere 99,3%?  Wie graag verandering ziet, die kan gaan stemmen (enfin, in België moéten we stemmen, maar dat is een andere discussie ;-)  De verkiezingsuitslag zal mijns inziens wel aangeven hoe groot het draagvlak is.

En jongeren onder de 18 kunnen inderdaad niet stemmen, dat is correct.  Daarom mogen ze wat mij betreft gerust hun bezorgdheden uiten tijdens het weekend, op woensdagen en tijdens vakanties.  Helaas hebben we van dat enthousiasme de laatste tijd weinig gemerkt, de klimaatbetoger-cijfers tijdens de krokus- en paasvakantie vielen precies wat tegen.

Ik hoop dat het bij deze duidelijk is: ik heb het totaal niet voor de spijbelende klimaatbetoger à la Anuna De Wever.  Anuna en haar vriendjes-betogers kunnen wat mij betreft de pot op met hun gezeik.  De geëngageerde klimaatbetoger die buiten de schooluren zijn bezorgdheid uit, daar wil ik wél respect voor tonen, maar die wil ik tegelijk ook geruststellen: no worries, alles komt goed met onze planeet.