Dromen van adoptie: maatschappelijk onderzoek

Intussen is het bijna vijf maanden geleden dat ik hier nog iets neerpende over mijn adoptieverhaal.  Tijd voor een update dus.  In een blogpost van april 2017 liet ik weten dat ik een brief ontving waarin men mij meedeelde dat ik mocht beginnen aan het maatschappelijk onderzoek.  Vooraleer ik het echter over dat maatschappelijk onderzoek heb, geef ik echter graag eerst nog wat belangrijke updates in verband met mijn adoptiemogelijkheden... of eerder 'adoptiemoeilijkheden'...  Er is goed nieuws, en er is minder goed nieuws...

Het minder goede nieuws

Ik had zo'n beetje mijn hoop gesteld op Zuid-Afrika als herkomstland, omdat ik overal las dat dat een land is dat ook openstaat voor adoptie door alleenstaande mannen.  Na contact op te nemen met FIAC-Horizon, één van de drie buitenlandse adoptiediensten dewelke onder andere verantwoordelijk is voor adopties uit Zuid-Afrika, blijkt mijn hoop een ijdele hoop te zijn: men liet me weten dat een adoptie uit Zuid-Afrika op papier, in theorie, misschien wel mogelijk is, maar dat het in de praktijk nooit zover zou komen.  In de praktijk blijkt Zuid-Afrika vrij conservatief te zijn op dat vlak en zal het dus in de praktijk eigenlijk nooit een adoptie door een alleenstaande man toelaten.  So far Zuid-Afrika dus.

Uiteraard stelde ik aan de mensen van FIAC-Horizon dan de vraag uit welk land ik alsnog een (zo jong mogelijk) kindje (jongen of meisje) kon adopteren.  Om een lang verhaal kort samen te vatten blijkt dat er voorlopig bij hen slechts één land misschien haalbaar is, en dat zou Bulgarije zijn.  Terugdenkend aan de reportage die ik vroeger zag over Bulgaarse weeshuizen (Bulgaria's abandoned children, van zo rond de periode 2008-2010) en de verhalen van Chris Dusauchoit die daarbij hoorden, baart me dat toch ergens wel zorgen, al kan de situatie sindsdien natuurlijk wel verbeterd zijn...  Ook Honduras zou een kanshebber kunnen zijn, maar dat moest nog nagevraagd worden.

Het goede nieuws

Het goede nieuws is dat ik nu theoretisch gezien blijkbaar wél weer in aanmerking kom voor een binnenlandse adoptie.  Eénmaal ik (hopelijk) binnenkort mijn geschiktheidsvonnis krijg, vermeldt dat vonnis enkel 'geschikt voor adoptie' en kan het gebruikt worden om je aan te melden bij zowel het Adoptiehuis voor binnenlandse adoptie, als bij één van de drie adoptiediensten voor buitenlandse adoptie.

Merk op dat ik schreef dat ik theoretisch gezien terug in aanmerking kom.  Praktisch gezien zou de wachtlijst onhaalbaar lang kunnen zijn, waardoor een binnenlandse adoptie dan eigenlijk toch niet tot de mogelijkheden behoort.  Hoe lang die wachtlijst juist is en wat de mogelijke wachttijden juist zijn, dat kan het Adoptiehuis me nu blijbkaar nog niet zeggen als ik hen opbel... blijkbaar kan ik pas een duidelijk zicht krijgen op de situatie éénmaal ik mijn geschiktheidsvonnis heb... hmpf... frustrerend.

(Noot: wie wil adopteren moet tegen veel frustraties en onduidelijkheden kunnen, zo ondervind ik aan den lijve, en moet ook veel willen telefoneren naar allerlei diensten om aan informatie te geraken... kandidaat-adoptanten, u weze bij deze gewaarschuwd ;-)

Het maatschappelijk onderzoek

Momenteel zit ik in de fase van het maatschappelijk onderzoek.  Dat houdt vier gesprekken in van ongeveer 2 à 2,5 uur.  De eerste twee gesprekken zijn met een maatschappelijk assistente van het CAW in Brussel en gaan over de leefomgeving en de motivatie voor adoptie (het eerste gesprek moest trouwens bij me thuis doorgaan).  De laatste twee gesprekken zijn met psychologen en polsen meer naar je eigen persoonlijkheid en karakter en ook je visie en aanpak in verband met opvoedingskwesties.

De eerste twee gesprekken met de maatschappelijk assistente zijn intussen achter de rug.  Ik heb me er eigenlijk niet echt op voorbereid en liet gewoon mijn buikgevoel spreken omdat dat me nu éénmaal de beste en eerlijkste aanpak lijkt.  Het eerste gesprek was bij me thuis en Jenne was toen ook aanwezig.  Hij begrijpt natuurlijk nog niet helemaal wat een adoptie juist inhoudt, maar staat wel nog steeds heel positief tegenover het adoptieverhaal.  Voor het tweede gesprek ben ik samen met Melike naar Brussel getrokken.  Juist omdat er geen goede of foute antwoorden bestaan, is het moeilijk om in te schatten hoe het nu juist geweest is, maar tot nu toe heb ik wel een goed gevoel bij de gesprekken.  Laten we hopen dat dat gevoel juist is.  Datums voor de twee volgende gesprekken (met psychologen) zijn er nog niet, maar stay tuned for more zou ik zo zeggen!

En tot slot: ik sluit de piste van draagmoederschap zeker ook nog niet uit... dus als je zelf het draagmoederschap wel ziet zitten, of je kent iemand die iemand die misschien wel mijn tweede kinderwens wil helpen vervullen, aarzel dan niet om me te contacteren.