Dromen van adoptie: tijd om te duimen...

Zondagavond... Jenne is er niet... de was is geplooid, de afwas is gedaan, en ik ben moe van de CrossCup in Roeselare.  Tijd dus voor een update in verband met mijn adoptieplannen!

Onderstaande flowchart toont de procedure.  Merk op dat er intussen al heel wat groene vinkjes zijn.  Dat betekent dat ik dichter en dichter bij de echte zoektocht naar een adoptiekindje kom. (Voor zij die het nog niet wisten: ik ben al meer dan twee jaar bezig... geduld is een schone deugd in adoptieland...)

Mensen die deze blog en mijn verhaal volgen, zullen weten dat ik momenteel onderhevig was aan een maatschappelijk onderzoek.  Kort samengevat is de bedoeling van dat onderzoek om na te gaan of ik wel geschikt ben om te adopteren.  Intussen zijn de vier gesprekken afgerond.  Ik had een gesprek bij me thuis met Jenne erbij, en de andere drie gesprekken waren bij het CAW in Brussel.  Over de eerste twee gesprekken berichtte ik al in een vorige blogpost.  De laatste twee gesprekken vond ik intenser dan de eerste twee... vooral omdat het derde gesprek over mezelf ging, en het vierde over kindjes en opvoeden en zo.  Tijdens zo'n twee uur durend gesprek, krijg je heel wat vragen op je afgevuurd.  Vragen over jezelf, je familie, vrienden,... over dingen waar je misschien nog niet had over nagedacht, of over dingen waar eigenlijk geen goed of slecht antwoord voor bestaat.  Vragen die je soms overbodig, moeilijk, verrassend vindt... vragen die je verwacht had, en vragen over dingen waar je in de verste verte nog niet had aan gedacht.  Heel eventjes had ik het bij een bepaalde vraag moeilijk en werden mijn ogen wat vochtig... zo intens kan het dus soms zijn.

Ergens is het uiteraard goed dat kandidaat adoptieouders goed gescreend worden vooraleer ze tot een adoptie kunnen overgaan... maar soms vind ik het allemaal ook wat oneerlijk...  Voor zover ik weet hoeven alleenstaande vrouwen die kiezen voor kunstmatige inseminatie en bewust alleenstaand moederschap niet zo'n uitgebreid maatschappelijk onderzoek ondergaan.  En ook Jan en An Modaal kunnen zomaar een kindje maken, zonder daarvoor een opvoedkundig diploma nodig te hebben.  Adoptie-ouders, daarentegen, zo heb ik zelf nu ondervonden, worden 4 x 2 = 8 uur gescreend wat betreft hun thuis, hun sociale omgeving, zichzelf, hun pedagogische vaardigheden,...  waarom wij wel en die anderen niet?  Hoewel ik het ergens wel begrijp, voelt het soms wat oneerlijk...

Soit, het goede nieuws is dat de gesprekken achter de rug zijn.  De mensen van het CAW in Brussel hebben me verteld dat ik nu voor de kerstvakantie van hen het zogezegde 'advies' zal krijgen.  Dat is eigenlijk een 'advies voor de jeugdrechter'.  Het CAW 'adviseert' dus de jeugdrechter en laat hem weten of zij vinden dat ik in staat ben om een kindje te adopteren of niet.  Dat advies zal één van drie zaken zijn:

1. Ik mag adopteren.
2. Ik mag nog niet adopteren, maar mits ik bepaalde punten aanpak en kan tonen dat na x aantal tijd die punten positief geëvolueerd zijn, mag ik dan toch adopteren.
3. Ik mag niet adopteren, en het heeft ook geen zin om te proberen bepaalde dingen te verbeteren.

Uiteraard hoop ik op 1, al zou 2 misschien ook nog niet onoverkomelijk zijn.  Bij 3 wordt het moeilijker, dan zou ik waarschijnlijk al weer een beroepsprocedure moeten starten om die beslissing aan te vechten en zo... dus weer tijdsverlies...  Laten we dus maar gewoon hopen dat het 1 wordt.

Mijn aanvoelen over de gesprekken is dat ik vond dat ze eigenlijk wel goed verlopen zijn... het zou me verbazen mocht de beslissing toch negatief zijn...  Al weet je uiteraard nooit en kan je eigen indruk een heel verkeerde indruk zijn.  Ook het feit dat ik als alleenstaande vader nog een kindje wil adopteren, speelt waarschijnlijk een belangrijke rol.  Ik hoop gewoon dat ik de mensen van het CAW heb kunnen overtuigen dat ik mijn weg wel zou weten te vinden met een adoptiekindje.  In alle geval zou het hier om een heel erg gewenst kindje gaan, waarvoor ik mijn uiterste best zou doen om gewoon goede papa te zijn.  Niet zo'n kindje dat oorspronkelijk niet gepland was en dat je dan toch in dank aanvaardt en met liefde omarmt... (een 'achterkomertje' heet dat dan zeker? ;-)  Nee hier zou het gaan om een heel erg gewenst kindje.

Vanaf nu is het dus weer wachten... uitkijken naar die ene mail die normaalgezien vóór de kerstvakantie zou moeten toekomen, en waarin zal staan of ik mag adopteren of niet.  Voorlopig drong het nog niet echt tot me door, maar eigenlijk zal die mail wel voor een groot deel bepalen of ik mijn tweede kinderwens alsnog in vervulling zal kunnen laten gaan... fwiew... best niet te veel over nadenken en gewoon verder chill mijn lustige leventje leiden zeker...?

Duimen jullie alsjeblieft met me mee?  Dankjewel.