Gerechtsbrief aangekomen... mixed feelings.

Vandaag ben ik een aangetekend schrijven gaan ophalen in het postpunt hier in de buurt.  Het bleek een gerechtsbrief te zijn van de rechtbank van eerste aanleg West-Vlaanderen, afdeling Kortrijk.  Ik wist onmiddellijk waarover het ging... hier ligt ie dan, mijn 'adoptie-gerechtsbrief':

Ik mag dus op 25 januari om 9u00 naar de rechtbank om te horen of ik nu minstens 6 maanden uitstel heb, of misschien toch direct dat geschiktheidsvonnis.  Het voelde wat raar aan om deze brief te gaan ophalen in een postpunt.  Bij een aangetekende gerechtsbrief denken de meesten waarschijnlijk dat ik één of ander feit pleegde dat niet door de beugel kon.  Deze gerechtsbrief gaat over adoptie.  Ik hoef me dus absoluut niet raar te voelen, maar doe dat precies toch.  Ik weet eigenlijk niet hoe ik me bij deze brief moet voelen: blij omdat ik eindelijk weet dat ik op 25 januari om 9u00 naar de rechtbank moet om te horen of ik nu mijn geschiktheidsvonnis krijg of eerder een uitstel?  Of moet ik me teleurgesteld voelen omdat waarschijnlijk de kans groot is dat de jeugdrechter gewoon het advies van de Dienst Maatschappelijk Onderzoek zal volgen?  Of moet ik me strijdvaardig voelen omdat ik koste wat het kost wil proberen de jeugdrechter te overtuigen om het advies van de DMO niet te volgen en me gewoon een geschiktheidsvonnis te geven?  Of misschien voel ik me gewoon moedeloos omdat ik vrees dat ik hier veel energie zal insteken en het uiteindelijk toch niets zal uithalen?

Kortom: ik weet echt niet hoe ik me bij deze brief moet voelen.  Eén ding weet ik wel zeker, en dat is dat ik het momenteel lastig heb.  Ik heb op minder dan 24 uur twee parkeerboetes achter de rug (misschien omdat ik met mijn hoofd elders zit?), en daar waar ik normaalgezien mezelf heel strijdvaardig zou opstellen om deze boetes aan te vechten omdat ik vind dat ze onterecht of toch op z'n minst op onredelijke wijze werden toegekend, daar heb ik nu eerlijk gezegd de energie niet voor.  Minder goed slapen 's nachts, en vaak bezig zijn met het adoptieverhaal, zorgen er voor dat je ergens toch een zekere mentale onrust ervaart.  Het is moeilijk om dit even aan de kant te zetten, om het los te laten, en gewoon je dagdagelijkse dingen te doen.  Kinderen die lastig zijn, soms zelfs maar een beetje, daar heb je het moeilijker mee.  Elke kleine tegenslag wordt nu als een heuse opdoffer ervaren.  Ik heb vandaag waarschijnlijk voor één van de eerste keren echt een traan gelaten toen Jenne erbij was, en hem doodeerlijk gezegd dat het me eventjes niet ging, en uitgelegd waarom.  Hij wou me troosten door een speeltje dat hij net in de McDonalds had gekregen en eigenlijk zelf heel graag wilde, cadeau te doen.  Hij leeft mee en wil zijn papa troosten.  Dat voel ik en dat doet deugd.

Ik denk dat ik begin door te hebben waarom mensen afhaken tijdens een adoptieprocedure.  Geen haar op mijn hoofd dat er echter aan denkt om dat te doen.  Ik wil dit veel te graag.  Ik vind dat ik er klaar voor ben, meer dan klaar eigenlijk, zelfs al vind de DMO van niet.  Ik heb nog 26 dagen om een goeie argumentatie op te bouwen voor de jeugdrechter waarom ik vind dat ik een geschiktheidsvonnis zonder uitstel zou mogen krijgen.  En daar gaan we gewoon voor.  Waar een wil is, is een weg.  Bear with me.

Bart

Na lang getwijfel, dan toch een video-blog...

Ik heb er lang over getwijfeld en geaarzeld, maar de kogel is door de kerk: ik start met een video-blog over de adoptie die ik probeer rond te krijgen.  Ik heb geen idee of dit een goed idee is of niet, want ik vermoed dat ik mezelf op bepaalde momenten nogal 'bloot' zal geven.  Mensen zullen me van een heel andere kant zien, en dat voelt toch een beetje raar.

En toch wil ik het doen.  Waarom?  Omdat ik niet het gevoel wil hebben alleen te staan in dit verhaal.  Omdat ik wil dat mensen soms weten hoe het allemaal voelt om je doorheen die ganse adoptieprocedure te moeten spartelen.  Ook omdat ik niet telkens hetzelfde verhaal wil hoeven te vertellen, maar gewoon al wie dat wil op de hoogte kan houden van waar ik sta via video-boodschappen.

Mijn bedoeling is niet alleen om de moeilijke, maar ook de leuke momenten aan bod te laten komen, en iedereen een zicht te geven op hoe Jenne en ik omgaan met adoptie.  Want ja, ik heb Jenne al van in het begin, nu zo'n twee en een half jaar geleden, ingelicht over mijn plannen.  En tot op vandaag vind hij het nog steeds een leuk idee, zelfs al weet hij dat een adoptie betekent dat hij misschien wel wat minder aandacht zal krijgen.

So here we go, mijn eerste video-bericht... there's no way back!

URL naar de playlist: https://www.youtube.com/playlist?list=PLvcRNX5OiSOqQlKqIwzTkrwM1oFpfS5wv

Dromen van adoptie: tegenslag...

Vandaag kreeg ik op het einde van mijn werkdag een mail binnen van de Dienst voor Maatschappelijk Onderzoek inzake adoptie.  Ik wist onmiddellijk dat het ging om het advies dat deze dienst zou geven aan de jeugdrechter.  In bijlage zat een brief en het verslag van het maatschappelijk onderzoek (22 pagina's).  De belangrijkste zin uit de brief luidt (ik citeer):

"Het team kwam tot volgend advies: uitstel van minimum zes maanden voor de adoptie van 1 kind."

Ik voelde me raar toen ik dit las.  Mijn handen trilden.  Ik had zin om te schreeuwen, te wenen, te brullen.  Waarom in godsnaam een uitstel van zes maanden?  En wat zal er dan gebeuren?  Kan het dan alsnog niet doorgaan?  Of ben ik nu al sowieso zeker dat ik mag adopteren, mits zes maanden wachten?  Teleurstelling... ik ben al 2,5 jaar bezig, en nu dacht ik bijna te kunnen beginnen met de zoektocht naar een kindje, en nu krijg ik minstens zes maanden uitstel.  Dit was niet leuk om te lezen, dit doet iets met je.  Eigenlijk ging ik er van uit dat ik de mensen van de Dienst Maatschappelijk Onderzoek wel had kunnen laten inzien dat ik een goede papa zou zijn voor een adoptiekindje.  Dat ik er klaar voor ben en me bewust ben van de eventuele problemen die zich kunnen voordoen.  Ja, ik vind eigenlijk dat ik er helemaal klaar voor ben... ik wacht al 2,5 jaar, ik ben er duidelijk klaar voor.  En nu weeral 6 maand (of meer) vertraging.  Dat knaagt.

Het knaagt vooral omdat ik vind dat het verslag, dat dus 22 pagina's telt, niet altijd even positief klinkt.  Bepaalde dingen worden op een objectieve manier beschreven, maar juist die objectiviteit maakt soms dat bepaalde dingen die ik tijdens de gesprekken zei negatief overkomen, terwijl het eigenlijk soms echt positieve uitspraken waren.  Om een voorbeeld te geven, in de tekst staat:

"[...] Oorspronkelijk kon meneer zich niet aanmelden voor binnenlandse adoptie, dus meldde hij zich aan voor buitenlandse adoptie.  Meneer weet nu pas dat hij pas die keuze moet maken nadat hij een geschiktheidsvonnis heeft. [...]"

Sorry, maar dat klinkt dus vrij negatief als ik dat lees.  Precies alsof ik me niet informeer.  Terwijl het probleem hier eigenlijk echt wel bij de adoptiediensten zelf zat!  NOOIT heeft iemand me officieel ingelicht dat ik terug voor binnenlandse adoptie kon kiezen nadat ik mijn geschiktheidsvonnis had.  Ik heb het zelf via via moeten vernemen, en heb dan op basis van de roddels die ik hoorde naar het Vlaams Centrum voor Adoptie gebeld om te vragen of dat inderdaad klopte, en toen bevestigde men mij dat.  Enfin... dit maar om een voorbeeld te geven van hoe bepaalde dingen verwoord zijn en eigenlijk niet altijd positief overkomen, terwijl ik er eigenlijk zelf niets aan kon doen of het wel positief bedoelde.  Om nog maar een voorbeeld te geven:

"[...] Meneer geeft aan dat hij zich nog meer moet verdiepen in binnenlandse adoptie, hij is daar nog niet echt mee bezig geweest.[...]"

Dit klinkt eigenlijk ook weer vrij negatief, terwijl de reden waarom ik er nog niet mee bezig was geweest gewoon was omdat ik er van uitging dat binnenlandse adoptie voor mij geen optie meer was!  Ik KON me indertijd niet meer aanmelden voor binnenlandse adoptie, ik MOEST voor buitenlandse adoptie kiezen!

En zo zijn er nog wel wat passages in de tekst die ik vrij negatief overkomen vind, precies alsof het me allemaal weinig zou kunnen schelen die adoptie.

Anyway, het advies is dus "uitstel van minimum zes maanden voor de adotpie van 1 kind" en ik heb officieel volgende werkpunten meegekregen (op basis van de inhoud van het verslag):

• "Durven stilstaan en kritisch leren reflecteren over zijn eigen functioneren (gelinkt aan de hierboven beschreven aandachtspunten in zijn persoon)."
  Ik denk dat het om het volgende gaat: in het verslag staat ook "[...] Daarnaast zien we bij de kandidaat ook een sterke gevoeligheid in het niet mogen falen, waar de kandidaat zich momenteel niet bewust van is en die waarschijnlijk zijn oorsprong vindt in zijn jeugd.[...]"
  In de gesprekken ging het inderdaad over de soms moeilijke levenspaden die ik intussen al bewandeld heb (mijn moeder, verlies van mijn vader op 18-jarige leeftijd, scheiding,...) en ik heb toen gezegd dat ik iemand ben die niet opgeeft en door blijft gaan, met een positieve kijk vooruit.  Blijkbaar vertaalt men dat dan in "een sterke gevoeligheid in het niet mogen falen" en wordt een positieve karaktereigenschap verdraaid naar iets negatiefs, en dat niet mogen falen, dat zou ik dan volgens de tekst ook nog uitstralen naar mijn kinderen toe.  Laat het duidelijk zijn dat ik helemaal niet akkoord ben met die passages.  Ik mag wel falen.  Ik heb ook al gefaald in mijn leven.  En mijn kinderen mogen ook falen.  Ik zal altijd voor ze klaar staan als ze falen.
• "Stilstaan bij de dynamiek die we gezien hebben van het niet durven falen en de invloed daarvan op zijn functioneren."
  Voor zover ik het begrijp, gaat dit eigenlijk gewoon over hetzelfde als het eerste puntje.  Nogmaals, ik vind dat men hier van een positieve karaktereigenschap (niet opgeven, doorzetten, positief in het leven staan) een negatieve karaktereigenschap maakt (niet durven falen, en dat niet mogen falen projecteren op je kinderen).  Die conclusie is pertinent ontoepasbaar op mezelf, punt.  Ik mag falen en mijn kinderen mogen falen.
• "Zoeken naar een manier om iets bespreekbaar te maken zonder te suggereren dat er een probleem moet zijn."
  Ook dit snap ik helemaal niet.  In de gesprekken ging het inderdaad over of ik goed over bepaalde dingen kon babbelen met Jenne.  Ik denk dat ik toen genoeg aangegeven heb dat ik veel zaken en thema's met Jenne kan bespreken, op een kindvriendelijke manier.  Toen we het voorbeeld van de scheiding namen, gaf ik aan dat ik daar met Jenne niet echt veel over babbelde omdat hij daar zelf niet veel naar vraagt en ik eigenlijk ook merk dat hij er niet veel behoefte aan heeft.  Hij is een vrolijk kereltje, en ik ga ook geen problemen maken waar er geen zijn: ik heb niet de indruk dat Jenne echt problemen maakt van de scheiding van zijn ouders en ik denk ook niet dat ik blind ben en dingen vergeet te zien die er misschien toch zouden zijn.  In alle geval: het feit dat ik niet echt veel praat met Jenne over de scheiding (omdat er naar mijn aanvoelen eigenlijk geen probleem is), wordt omgedraaid naar ik die zaken niet bespreekbaar kan maken met mijn kind.  Ik denk dat iedereen die me kent genoeg weet dat ik met Jenne een heel goede band heb en met hem over heel veel zaken kan babbelen.  We hadden het zeker al over moeilijkere thema's zoals adoptie, de dood van mijn vader, de scheiding, armoede, verliefdheid,...  In een verslag schrijven dat ik moeite zou hebben om thema's bespreekbaar te maken raakt me toch enigszinds en maakt me boos.  Dit is onjuist.
• "Zich verdiepen in het adoptiethema om meer zicht te krijgen op het eigene van adoptie en de verschillen met biologisch ouderschap"
  Ook hier snap ik niet goed waarom men aangeeft dat ik het verschil tussen een adoptie en biologisch ouderschap nog niet zou begrijpen.  Ik ben intussen 2,5 jaar bezig met adoptie, ik weet heus wel dat een adoptie, al dan niet van een buitenlands kind, iets heel anders is dan een biologisch ouderschap en ik dacht dat ik dat in de gesprekken ook wel laten blijken had.  Misschien heb ik te veel de nadruk gelegd op mijn eigen kinderwens en leidt men daaruit dan af dat ik het verschil niet goed snap en de potentiële problemen niet zie?
  En ja, ik ben inderdaad niet iemand die nu allerlei boekjes zal lezen over adoptie, of naar lezingen zal gaan.  Ik heb ook geen 'adoptienetwerk', een kennissenkring zeg maar, van geadopteerden of mensen die adopteerden, om ervaringen mee uit te wisselen of vragen aan te stellen.  Ik ben er ook niet van overtuigd dat elkeen die deze dingen wél heeft of doet, daarom een betere adoptie-ouder zou zijn.  Ik ben iemand die vooral mijn gevoel volgt en de wijsheden niet in boekjes of lezingen zoekt.  Ik voed intussen al 8 jaar een pracht van een zoon op zonder dat ik ook maar één boek over opvoeding las, en eerlijk gezegd denk ik niet dat ik het slecht doe.  Mensen zouden eigenlijk meer hun buikgevoel moeten volgen op dat vlak, en zich minder vastpinnen wat in de boekjes staat of op TV en in lezingen gezegd wordt.
  Maar goed, als het moet, dan moet het maar, en dan zal ik me verdiepen.  Ik zou het mezelf kwalijk nemen mocht ik het niet doen en dit een showstopper worden voor mijn adoptie.

Dus ja... vanavond ging het me even niet.  Het gaat me nu eigenlijk nog altijd niet.  Ik voel ergens een zekere onbegrepenheid.  Het verslag leest op bepaalde plaatsen te negatief en verwoordt niet wat ik wil dat het verwoordt.  En het frustreert me enigszinds dat ik enkel in de familierechtbank recht van antwoord op dit verslag heb, want de begeleidende brief vermeldt: "Indien u inhoudelijk niet akkoord bent, kan u dat op de familierechtbank opnemen."  Men maakt dus éénzijdig een verslag op, en ik moet zomaar slikken wat daar vermeld staat, zelfs al vind ik dat het eigenlijk een veel te negatieve verdraaiing is van mijn eigen woorden, dat er soms zelfs van positieve kenmerken (een positieve doorzettersmentaliteit) iets negatiefs gemaakt wordt (niet durven falen).

Ik heb zin om te bleiten, maar ik weet niet of ik nog de courage heb om te bleiten.  Ik ben moe en momenteel kan gans adoptieland eventjes de pot op.  Ik heb geen zin om weer 6 maanden te moeten wachten, te leven in onzekerheid, en dan bang af te wachten wat na 6 maanden het verdict van de jeugdrechter zal zijn.  Zal het sowieso dan positief zijn en zal ik mogen adopteren?  Of kan het na 6 maanden dan toch nog een negatief verdict zijn en kan de adoptie niet doorgaan?  Ik heb er momenteel het raden naar... het is allemaal onduidelijk, en ik moet wachten tot donderdag voor antwoorden.  Donderdag om 9u30 kan ik terug naar het CAW in Brussel voor meer toelichting bij dit verslag.

Tomorrow is another day... gelukkig... Overmorgen zondag om 10u start ik in Bierbeek op de 28km Meerdaalwoud trail.  Het KMI voorspelt regen, sneeuw, wind, koude en 4-6 Bft wind.  Ik heb er zin in, zin om te wroeten in de modder en me helemaal leeg te lopen.  Ik wil knallen en gedurende 28 gure kilometers deze godganse zooi even van me af lopen.  Ik mag en zal niet falen.

Slaapwel,

Bart (... en nu wil ik even de tijd zes maanden vooruitschuiven...)