Ik mag dus op 25 januari om 9u00 naar de rechtbank om te horen of ik nu minstens 6 maanden uitstel heb, of misschien toch direct dat geschiktheidsvonnis. Het voelde wat raar aan om deze brief te gaan ophalen in een postpunt. Bij een aangetekende gerechtsbrief denken de meesten waarschijnlijk dat ik één of ander feit pleegde dat niet door de beugel kon. Deze gerechtsbrief gaat over adoptie. Ik hoef me dus absoluut niet raar te voelen, maar doe dat precies toch. Ik weet eigenlijk niet hoe ik me bij deze brief moet voelen: blij omdat ik eindelijk weet dat ik op 25 januari om 9u00 naar de rechtbank moet om te horen of ik nu mijn geschiktheidsvonnis krijg of eerder een uitstel? Of moet ik me teleurgesteld voelen omdat waarschijnlijk de kans groot is dat de jeugdrechter gewoon het advies van de Dienst Maatschappelijk Onderzoek zal volgen? Of moet ik me strijdvaardig voelen omdat ik koste wat het kost wil proberen de jeugdrechter te overtuigen om het advies van de DMO niet te volgen en me gewoon een geschiktheidsvonnis te geven? Of misschien voel ik me gewoon moedeloos omdat ik vrees dat ik hier veel energie zal insteken en het uiteindelijk toch niets zal uithalen?
Kortom: ik weet echt niet hoe ik me bij deze brief moet voelen. Eén ding weet ik wel zeker, en dat is dat ik het momenteel lastig heb. Ik heb op minder dan 24 uur twee parkeerboetes achter de rug (misschien omdat ik met mijn hoofd elders zit?), en daar waar ik normaalgezien mezelf heel strijdvaardig zou opstellen om deze boetes aan te vechten omdat ik vind dat ze onterecht of toch op z'n minst op onredelijke wijze werden toegekend, daar heb ik nu eerlijk gezegd de energie niet voor. Minder goed slapen 's nachts, en vaak bezig zijn met het adoptieverhaal, zorgen er voor dat je ergens toch een zekere mentale onrust ervaart. Het is moeilijk om dit even aan de kant te zetten, om het los te laten, en gewoon je dagdagelijkse dingen te doen. Kinderen die lastig zijn, soms zelfs maar een beetje, daar heb je het moeilijker mee. Elke kleine tegenslag wordt nu als een heuse opdoffer ervaren. Ik heb vandaag waarschijnlijk voor één van de eerste keren echt een traan gelaten toen Jenne erbij was, en hem doodeerlijk gezegd dat het me eventjes niet ging, en uitgelegd waarom. Hij wou me troosten door een speeltje dat hij net in de McDonalds had gekregen en eigenlijk zelf heel graag wilde, cadeau te doen. Hij leeft mee en wil zijn papa troosten. Dat voel ik en dat doet deugd.
Ik denk dat ik begin door te hebben waarom mensen afhaken tijdens een adoptieprocedure. Geen haar op mijn hoofd dat er echter aan denkt om dat te doen. Ik wil dit veel te graag. Ik vind dat ik er klaar voor ben, meer dan klaar eigenlijk, zelfs al vind de DMO van niet. Ik heb nog 26 dagen om een goeie argumentatie op te bouwen voor de jeugdrechter waarom ik vind dat ik een geschiktheidsvonnis zonder uitstel zou mogen krijgen. En daar gaan we gewoon voor. Waar een wil is, is een weg. Bear with me.
Bart
No comments:
Post a Comment