Dromen van adoptie: binnenlands dan maar?

Intussen is het weeral een tweetal maanden geleden dat ik hier nog eens een update gaf over mijn adoptieprocedure.  In een vorige blogpost gaf ik een stand van zaken en overliep ik de mogelijkheden.  Die mogelijkheden bleken beperkt... heel beperkt... of te duur.  Dat is frustrerend.  Waarschijnlijk zal ik niet de enige kandidaat-adoptieouder (KA) zijn die die ganse adoptieprocedure de allerhoogste boom in wenst.  Zwanger zijn, dat is 9 maand nieuw leven voelen groeien in je buik, weten wanneer het kindje komt, en daar -mits hier en daar een lichamelijk kwaaltje- vrij rustig en vrolijk naartoe kunnen leven.  Adoptie is anders.  Adoptie, dat is ergens tussen de 4 en 8 jaar in onzekerheid leven, weinig informatie krijgen, aan je lot overgelaten zijn, en af en toe een opdoffer krijgen omdat alles niet loopt zoals je het verwacht had.  Adoptie is jààren zwanger zijn, zonder een kind in je buik, en eigenlijk niet goed weten òf je al dan niet een kind zal krijgen en vanwaar het komen zal.  En toch... ik kijk er naar uit.

Het is nu bijna 3 jaar geleden dat ik me aanmeldde voor adoptie.  Ik heb intussen mijn geschiktheidsvonnis en dat vonnis is geldig tot 22 februari 2022.  Als ik vóór die datum geen adoptie kan verwezenlijken, dan moet ik hopen dat mijn geschiktheidsvonnis opnieuw voor 2 jaar verlengd kan worden.  Daar zou eventueel een nieuw maatschappelijk onderzoek kunnen aan gekoppeld zijn... en dat vermijden we dus liever...

Omdat ik het even gehad had met al dat adoptiegedoe, heb ik de godganse boel even een paar weken/maanden aan de kant gezet om alles te laten bezinken.  Tijd brengt raad, of dat zeggen ze toch.  En ik begon na te denken... De mogelijkheden voor mij als alleenstaande man om uit het buitenland te adopteren zijn quasi nihil.  Misschien dan toch binnenlandse?  Traag maar zeker begon ik me in te stellen om toch voor binnenlandse adoptie te kiezen.  Een kindje adopteren uit België dus.  Lekker praktisch.  Enigste minpuntje daarbij is dat dat wel eens lang zou kunnen duren (ik hoor overal typisch wachttijden van 7 à 8 jaar voor binnenlandse adoptie...).  Om een zicht te krijgen op die wachttijd, stuurde ik op 26 maart 2018 een mail naar het Vlaams Centrum voor Adoptie (VCA) dat alles coördineert.  Vandaag, bijna vier weken later, kreeg ik na een korte herinneringsmail van mijnentwege dan toch antwoord.  Ziehier mijn vragen en de antwoorden die ik kreeg, letterlijk overgenomen uit de mail:

1. Bart: Als ik beslis om toch weer te wachten voor binnenlandse adoptie, moet ik dat dan op de één of andere manier officieel laten weten aan jullie?
   VCA: Deze mail is voldoende. Ik zal u op de wachtlijst zetten voor de binnenlandse adoptie.
2. Bart: Waar kom ik dan juist terecht?  Op welke wachtlijst en welke plaats?  En kunnen jullie me een inschatting geven i.v.m. hoe lang ik nog zal moeten wachten eer ik me mag aanmelden bij het Adoptiehuis?
   VCA: We zijn nog bezig met het instroombeheer van dit jaar. Eens dit is afgerond, kan ik u zeggen op welke plaats u terecht komt. Momenteel zou u, op basis van uw RIA nummer op plaats 88 komen te staan. Maar zoals gezegd, we zijn nog bezig met het instroombeheer. Eens dit is afgerond, krijgt u een update van ons. Ik vermoed dat u volgend jaar kan doorstromen voor binnenlandse adoptie en dan zou u zich dus mogen aanmelden bij het Adoptiehuis.
3. Bart: Mijn grootste zorg is nu dat ik geen binnenlandse adoptie zal kunnen realiseren binnen de 4 jaar geldigheidstermijn van mijn vonnis (22 februari 2022 dus).  Het feit dat ik 'te vroeg' doorgestroomd ben omdat ik in 2015 niet kòn kiezen voor binnenlandse en enkel interlandelijke adoptie als optie had, is daar onder andere de oorzaak van.  Hoe kan ik pro-actief dit probleem aanpakken?  Het Adoptiehuis liet me in hun laatste infosessie weten dat het voor alleenstaanden heel moeilijk is om gematcht te worden, dus éénmaal aangemeld bij hen verwacht ik ook nog een lange wachttijd...  Ik ben intussen ook 40 jaar geworden.  Zal ik door jullie op tijd toegelaten worden om me aan te melden bij het Adoptiehuis?
   VCA: Zoals hierboven vermeld, vermoed ik dat u volgend jaar kan doorstromen voor binnenlandse adoptie. En dan zal u, indien er geen adoptie binnen de termijn van het vonnis is gerealiseerd, dan kan u uw geschiktheidsvonnis verlengen.

Uit dat alles leid ik twee dingen af:

1. Ik sta op de wachtlijst voor binnenlandse adoptie, waarschijnlijk ergens rond plaats 88 (whatever that may mean...)
2. Het VCA vermoedt dat ik me volgend jaar zal mogen aanmelden bij het Adoptiehuis.  Volgend jaar... dat kan dus 1 januari 2019 zijn, maar ook 31 december 2019... en het is een vermoeden... achja...

En verder ook nog voor alle duidelijkheid: 'aanmelden bij het Adoptiehuis' betekent nog niet onmiddellijk een adoptie kunnen realiseren.  Eénmaal je bent aangemeld bij het Adoptiehuis begint alles wel in een stroomversnelling te geraken.  De meeste KAs realiseren hun adoptie dan wel binnen het jaar, maar voor mij als alleenstaande man zou het wel eens langer kunnen duren... de geboorteouders moeten immers akkoord gaan dat hun kindje bij een alleenstaande man opgroeit... en zeg nu zelf... wie zou dààr nu voor kiezen?  Ik kan alleen maar hopen dat de overtuigingskracht van de medewerkers van het Adoptiehuis groot genoeg zal zijn om geboorteouders te overtuigen dat het gezin waarin het kindje zou terechtkomen een `speciaal' gezin is, maar daarom niet minderwaardig, integendeel!

Tot zover deze update, beste mensen.  Zoals jullie wel merken... the road is long... but eventually, we'll get there.

Bart