Dromen van adoptie: maatschappelijk onderzoek

Intussen is het bijna vijf maanden geleden dat ik hier nog iets neerpende over mijn adoptieverhaal.  Tijd voor een update dus.  In een blogpost van april 2017 liet ik weten dat ik een brief ontving waarin men mij meedeelde dat ik mocht beginnen aan het maatschappelijk onderzoek.  Vooraleer ik het echter over dat maatschappelijk onderzoek heb, geef ik echter graag eerst nog wat belangrijke updates in verband met mijn adoptiemogelijkheden... of eerder 'adoptiemoeilijkheden'...  Er is goed nieuws, en er is minder goed nieuws...

Het minder goede nieuws

Ik had zo'n beetje mijn hoop gesteld op Zuid-Afrika als herkomstland, omdat ik overal las dat dat een land is dat ook openstaat voor adoptie door alleenstaande mannen.  Na contact op te nemen met FIAC-Horizon, één van de drie buitenlandse adoptiediensten dewelke onder andere verantwoordelijk is voor adopties uit Zuid-Afrika, blijkt mijn hoop een ijdele hoop te zijn: men liet me weten dat een adoptie uit Zuid-Afrika op papier, in theorie, misschien wel mogelijk is, maar dat het in de praktijk nooit zover zou komen.  In de praktijk blijkt Zuid-Afrika vrij conservatief te zijn op dat vlak en zal het dus in de praktijk eigenlijk nooit een adoptie door een alleenstaande man toelaten.  So far Zuid-Afrika dus.

Uiteraard stelde ik aan de mensen van FIAC-Horizon dan de vraag uit welk land ik alsnog een (zo jong mogelijk) kindje (jongen of meisje) kon adopteren.  Om een lang verhaal kort samen te vatten blijkt dat er voorlopig bij hen slechts één land misschien haalbaar is, en dat zou Bulgarije zijn.  Terugdenkend aan de reportage die ik vroeger zag over Bulgaarse weeshuizen (Bulgaria's abandoned children, van zo rond de periode 2008-2010) en de verhalen van Chris Dusauchoit die daarbij hoorden, baart me dat toch ergens wel zorgen, al kan de situatie sindsdien natuurlijk wel verbeterd zijn...  Ook Honduras zou een kanshebber kunnen zijn, maar dat moest nog nagevraagd worden.

Het goede nieuws

Het goede nieuws is dat ik nu theoretisch gezien blijkbaar wél weer in aanmerking kom voor een binnenlandse adoptie.  Eénmaal ik (hopelijk) binnenkort mijn geschiktheidsvonnis krijg, vermeldt dat vonnis enkel 'geschikt voor adoptie' en kan het gebruikt worden om je aan te melden bij zowel het Adoptiehuis voor binnenlandse adoptie, als bij één van de drie adoptiediensten voor buitenlandse adoptie.

Merk op dat ik schreef dat ik theoretisch gezien terug in aanmerking kom.  Praktisch gezien zou de wachtlijst onhaalbaar lang kunnen zijn, waardoor een binnenlandse adoptie dan eigenlijk toch niet tot de mogelijkheden behoort.  Hoe lang die wachtlijst juist is en wat de mogelijke wachttijden juist zijn, dat kan het Adoptiehuis me nu blijbkaar nog niet zeggen als ik hen opbel... blijkbaar kan ik pas een duidelijk zicht krijgen op de situatie éénmaal ik mijn geschiktheidsvonnis heb... hmpf... frustrerend.

(Noot: wie wil adopteren moet tegen veel frustraties en onduidelijkheden kunnen, zo ondervind ik aan den lijve, en moet ook veel willen telefoneren naar allerlei diensten om aan informatie te geraken... kandidaat-adoptanten, u weze bij deze gewaarschuwd ;-)

Het maatschappelijk onderzoek

Momenteel zit ik in de fase van het maatschappelijk onderzoek.  Dat houdt vier gesprekken in van ongeveer 2 à 2,5 uur.  De eerste twee gesprekken zijn met een maatschappelijk assistente van het CAW in Brussel en gaan over de leefomgeving en de motivatie voor adoptie (het eerste gesprek moest trouwens bij me thuis doorgaan).  De laatste twee gesprekken zijn met psychologen en polsen meer naar je eigen persoonlijkheid en karakter en ook je visie en aanpak in verband met opvoedingskwesties.

De eerste twee gesprekken met de maatschappelijk assistente zijn intussen achter de rug.  Ik heb me er eigenlijk niet echt op voorbereid en liet gewoon mijn buikgevoel spreken omdat dat me nu éénmaal de beste en eerlijkste aanpak lijkt.  Het eerste gesprek was bij me thuis en Jenne was toen ook aanwezig.  Hij begrijpt natuurlijk nog niet helemaal wat een adoptie juist inhoudt, maar staat wel nog steeds heel positief tegenover het adoptieverhaal.  Voor het tweede gesprek ben ik samen met Melike naar Brussel getrokken.  Juist omdat er geen goede of foute antwoorden bestaan, is het moeilijk om in te schatten hoe het nu juist geweest is, maar tot nu toe heb ik wel een goed gevoel bij de gesprekken.  Laten we hopen dat dat gevoel juist is.  Datums voor de twee volgende gesprekken (met psychologen) zijn er nog niet, maar stay tuned for more zou ik zo zeggen!

En tot slot: ik sluit de piste van draagmoederschap zeker ook nog niet uit... dus als je zelf het draagmoederschap wel ziet zitten, of je kent iemand die iemand die misschien wel mijn tweede kinderwens wil helpen vervullen, aarzel dan niet om me te contacteren.

My first marathon: it rocked! (until km 35...)

Vandaag liep ik dus mijn eerste marathon.  Zowaar niet onvoorbereid, maar nu ook niet helemaal voorbereid.  Ik heb wel veel gesport de laatste maanden, maar had toch nog niet al te veel lange duurlopen achter de kiezen.  Omdat ik het enorm interessant vond om te ervaren hoe mijn lichaam traag maar zeker aftakelde tijdens de wedstrijd, wou ik toch niet nalaten om hier eens mijn wedstrijdverloop te documenteren, al ware het maar om er uit te leren...

Km 1-12: ik had me zowat in de middenmoot gepositioneerd in de start, en had me zeker voorgenomen om het rustig aan te doen de eerste kilometers.  Ik mikte op 3:30:00, maar voor de zekerheid had als tempo 4:55 ingesteld op mijn sporthorloge, wat zou resulteren in een tijd van 3:27:28.  Ik had dus nog 2:30 'marge' op mijn virtuele sportwatchpartner.  De eerste 12 kilometer waren heel aangenaam.  Nergens pijn, alles liep vlotjes.

Km 12: tijd: om mijn tijd te halen, moest ik de eerste 12 km in 60:00 afleggen.  Ik zat blijkbaar 2:14 voor op schema, want mijn Garmin vertelt mij dat ik de eerste 12 km in 57:46 liep.  Ik was me er van bewust dat ik zeker niet moest versnellen, maar alles bleef heel lekker en comfortabel voelen.  Ik kwam supporter Brecht tegen na 12 km en kon hem nog vrolijk toelachen.

Km 13-20: de volgende 7 km blijft alles vlot lopen.  We zijn dan bijna halfweg en ik ben nog steeds aan het genieten.

Km 21: volgens mijn Garmin horloge kom ik na 21 km door in 1:42:02.  Dat is sneller dan 3 van mijn 4 deelnamers aan de halve marathon 'Rapper dan een Ezel' in Kuurne.  Het gaat dus naar mijn normen hard, maar eigenlijk voelde het tot dan nog steeds comfortabel aan.  Een enkel minpuntje dat halfweg begon te spelen, was mijn rechter hamstring.  Ik voelde stilaan een licht trekkend gevoel opkomen, en vanaf dan weet ik dat ik moet opletten voor een verrekkingen of kramp.  Het besef dat ik de komende 21 km heel voorzichtig en gefocust zal moet lopen om geen blessure te krijgen, baart me toch wat zorgen...

Km 29-30: we zitten intussen terug in Bissegem langs de Leie.  Ik voelde mijn blaas toch stilletjesaan vol worden van al dat water drinken, en aangezien het onaangenaam werd, beslist ik uiteindelijk om eventjes te stoppen voor een snelle plaspauze.  Tot dan zat ik nog steeds voor de pacers-ballon van 3:30:00, maar tussen km 29 en 30 haalt de ballen me in en ik klamp aan.  Ik wist dat ze iets sneller liepen, dus ik mocht nog wat terrein verliezen.  Helaas kan ik maar een tweetal km blijven aanklampen, maar nog voor de collegebrug moet ik afhaken: het tempo is net iets te hoog, ik begin de eerste uitputtingsverschijnselen te vertonen en wil ook niet te snel lopen om krampen of blessures te vermijden.

Km 32.5: opnieuw aan de collegebrug in Kortrijk gekkomen, beslis ik om ze bergop te wandelen om de kans op een verrekking omwille van het plotste klimmen te vermijden.  Ik wil zo weinig mogelijk risico nemen.  Ik kom daar opnieuw Brecht tegen, en hij zal wel gemerkt hebben dat ik heel wat minder vrolijk was ;-)

Km 30-35: velen hebben me gewaarschuwd dat rond km 30 je vaak de man met de hamer tegenkomt, en voor mij was dit niet anders.  Hij heeft me ook geraakt en ik begin lichamelijk verval te vertonen.  Tot aan km 32 à 33 zat ik op schema voor mijn 3:30:00, maar vanaf dan raak ik achter op dat schema en begint het mentaal te worden: ik voel me steeds meer uitgeput, ik vrees ook steeds meer voor krampen of verrekkingen van mijn rechter hamstring, dus ik probeer gewoon aan een ietwat trager tempo de wedstrijd verder te zetten.

Km 35: ik denk dat ik op dit punt mijn eerste grote vertraging had omdat ik moest wandelen.  Mijn hoofd zei me dat ik de wedstrijd moest uitLOPEN, maar mijn lichaam kon dat precies niet goed meer...  Vanaf nu was het pompen of verzuipen.

Km 37: ik blijf heel voorzichtig en gecontroleerd doorlopen, maar krijg op de brug van de Driekerkenstraat in Marke plots toch een heel pijnlijke kramp in mijn LINKER hamstring.  Lopen, wandelen, of zelfs lichtjes afduwen op mijn linkerbeen was onmogelijk.  Ik beslis om kalm te blijven en begin lichtjes te stretchen totdat ik min of meer weer op mijn linkerbeen kan steunen.  Na zo'n 2 à 3 minuten stretchen, kan ik heel voorzichtig weer stappen, en 100m verder waag ik het om weer heel traag te joggen.  Dat lukt, maar ik voel dat ik heel voorzichtig moet zijn om niet opnieuw krampscheuten te krijgen.  Mijn tempo ligt op dat moment uitermate traag.  De minste versnelling zou opnieuw een kramp veroorzaakt hebben...

Km 37-42: de laatste 5 km strompel ik als het ware naar het einde, uiterst voorzichtig om niet opnieuw een kramp te krijgen die me weer ettelijke minuten zou kosten.  Volgens mijn sporthorloge zou het me nog net moeten lukken om onder de 3:45:00 te komen, en dat wordt dan die laatste 5 km ook mijn nieuwe doel.

Km 42,195: éénmaal vlakbij de finish, zie ik dat een tijd onder de 3:40:00 er nog in zit.  Ik besluit om voorzichtig verder te lopen om de kramp de baas te blijven.  Uiteindelijk finish ik in 3:38:45.827.  Niet mijn verhoopte 3:30:00, maar ik heb uit deze wedstrijd geleerd dat die tijd er zeker in zit als alles wat meer mee zit.

Mijn split-times en tempo-grafiek op https://connect.garmin.com/modern/activity/1996031213 tonen ook duidelijk aan dat ik rond Km 35 de man met de hamer tegenkwam, en de nadelige gevolgen van de kramp die ik aan Km 37 had.  Mijn gewicht voor de wedstrijd 's ochtends was 69,6 kg, en toen ik me 's avonds woog na al vrij veel gedronken te hebben en een dikke vette hamburger naar binnen gespeeld te hebben, woog ik 68,4 kg.  Interessant vind ik dat allemaal :-)

Ik ben vandaag vooral heel tevreden over mijn eerste halve marathon gedeelte + het gedeelte tot pakweg Km 35.  Wat daarna kwam, dat kan ik misschien nog goed krijgen mits wat meer lange duurtrainingen in te lassen en de juiste voedings- en drinkgewoontes te respecteren de dagen naar de aanloop van mijn wedstrijd.  De massage achteraf was ook heel welkom!  Ik heb eigenlijk niet zo'n heel stijf gevoel en dat stemt me tevreden en lijkt me een goed teken.

Tot slot nog een dikke merci aan Marc voor de trainingen, Ann voor het voedingsadviesje, Jan voor de coole plakkers voor op mijn tepels (ik heb er nul zero last van gehad! :-), al mijn trainingsmakkers, mijn broer die is komen supporteren aan de finish, maar mijn finish gemist heeft omdat hij net een pintje was gaan halen, Jenne om gewoon Jenne te zijn, Jill's Boutique in de Zandstraat aan den Appel voor de lekker vettige hamburger, de vele supporters onderweg die ik ken maar die ik eigenlijk nergens opgemerkt heb omdat ik te gefocust was :-) en ten slotte een dikke zoen aan Melike omdat ze me blijft stimuleren om te sporten en zelfs aan triatlons deel te nemen.

Dit was zeker niet mijn laatste marathon.  To be continued!

Installing LineageOS on a ZTE Axon 7

General information

DISCLAIMER: this post is definitely work in progress and currently only contains loose bits of information.  It is intended to document my attempt at installing LineageOS on the ZTE Axon 7 (A2017G model).

Note that there are three models of the ZTE Axon 7:

1. A2017: China
2. A2017G: Global
3. A2017U: USA

Be sure to know which one you have. For my A2017G, it is printed on the back of the phone. More information and specs for the ZTE Axon 7 can be found at

• ZTE Axon 7
• ZTE Axon 7 - ZTE USA
• ZTE Axon 7 on the XDA Developers forum
• ZTE Axon 7 support page

Operating modes

The A2017G has different modes it can operate in:

• fastboot mode
• Device Firmware Upgrade (DFU) mode

ZTE Axon USB driver

• TODO: find out where to download the official ZTE Axon USB driver.

Latest official version of adb, fastboot and platform tools

• SDK Platform Tools Release Notes
• Android Debug Bridge (adb)
• Universal ADB Drivers (you need this for adb and fastboot to work?)

Using adb, I can check that my device is indeed an A2017G running Android 6.0.1:

C:\Users\bavdw\adb-fastboot\platform-tools>adb devices -l
List of devices attached
95c2a0b1               device product:P996A04 model:ZTE_A2017G device:ailsa_ii

C:\Users\bavdw\adb-fastboot\platform-tools>adb shell getprop ro.product.model
ZTE A2017G

C:\Users\bavdw\adb-fastboot\platform-tools>adb shell getprop ro.build.version.release
6.0.1

Unlocking

• Guide To Unlock Bootloader Of ZTE Axon 7 To Install Twrp And Root (Feb 7, 2017)
• ZTE Axon 7: Root, TWRP and Bootloader Unlock (Jan 22, 2017)
• Unlock Bootloader, Install TWRP and Root ZTE Axon 7 (A2017G) (Jan 21, 2017)
• [GUIDE] [A2017G] Install TWRP, Unlock BL, Flash Custom ROM

TWRP

TWRP is a custom recovery system.  It lets you backup your system in case anything goes wrong.  It also lets you flash custom ROMs and zip files containing patches like viper4android or A.R.I.S.E. (audio) and root your device via SuperSU.

• TWRP for ZTE Axon 7 (Sep 8, 2017)
• How to Install TWRP recovery on ZTE Axon 7 A2017G (a user comment says this is outdated)

To power on the smartphone in TWRP recovery mode, press and hold the Power + Volume Up buttons until droid logo.

SuperSU

• SuperSU FaceBook page
• SuperSU forum

Installing LineageOS on Axon 7

• Install LineageOS on axon7
• [OFFICIAL]LineageOS 14.1 for ZTE Axon 7 (Jan 27, 2017)

ZTE official 'SD Card Upgrade' images:

• ZTE Axon 7 (Open Market) SD Card Upgrade
  Note there are three updates here:
• V1.0.0B11: the latest Marshmallow
• V1.2.0B05: Nougat update
• V1.0.0B11(SD rm_userdata)N rollback M: to revert back from Nougat to Marshmallow
• AXON 7 (Open Market) SD Card Upgrade

Tools

• Axon7Toolkit (Sep 5, 2017)
• Xiaomi Flash Tool

Interesting links:

• Download and Install B05 Nougat Update On ZTE Axon 7 [A2017G][Europe] (Jun 30, 2017)
• [Help][A2017G] SoftBrick only bootloader and stock recovery (Apr 27, 2017)
• Zte Axon 7 Stock Rom’s Factory Images For A2017, A2017G, A2017U (Mar 28, 2017)
• Axon 7 A2017G from Lineage OS go back to Stock and Lock Bootloader without Problems (Feb 6, 2017)
• [ROM/GUIDE] Full Updates / Back to Stock Files via TWRP (A2017U, A2017G, A2017) (Sep 26, 2016)

Dromen van adoptie: klaar voor het maatschappelijk onderzoek!

De brievenbus is altijd een beetje feest.  Elke dag als Jenne en ik na school thuiskomen, mag hij raden of er post in de brievenbus zit.  Een paar dagen geleden hadden we prijs: post van de rechtbank in Kortrijk, én post van Kind en Gezin:

De administratie hierboven betekent eigenlijk zoveel als dat ik nu officieel klaar ben voor het maatschappelijk onderzoek.  Vanaf nu is het dus weer wachten tot men mij contacteert voor een viertal gesprekken die als doel hebben om te zien of ik wel geschikt ben om een kindje te adopteren.  Adoptie is dus telkens weer een beetje wachten... maar geduld is een schone deugd, zo heb ik toch altijd geleerd.

Dromen van adoptie: verzoekschrift ingediend!

Hij lag al een tijdje op mijn lever... de vragenlijst van het Vlaams Centrum voor Adoptie die ik al sinds januari liggen had en die ik nog diende in te vullen.  Ik word geacht dat te doen ter voorbereiding van een verplicht maatschappelijk onderzoek.  Daarnaast moest ik ook nog mijn eigen levensverhaal en een kindverhaal van Jenne schrijven.  Ik heb van de eerste week van de paasvakantie gebruik gemaakt om dit af te handelen.  Eindelijk.

Vandaag ben ik daarvoor naar de familierechtbank in Kortrijk geweest om mijn 'verzoekschrift met het oog op een geschiktheidsverklaring voor interlandelijke adoptie en/of binnenlandse adoptie' in te dienen.  Dat is vlotjes gelukt, ik heb er zelfs een bewijsje van:

Naast mijn bezoekje aan de familierechtbank, heb ik ook eindelijk mijn ingevulde vragenlijst, levensverhaal en kindverhaal doorgemaild naar het Vlaams Centrum voor Adoptie.  Tijd dus om even te kijken waar we nu staan in het ganse adoptieverhaal.  Sta me toe mijn ultra-handig schemaatje hiervoor weer boven te halen:

De vele groene vinkjes zouden kunnen laten vermoeden dat ik al vrij ver sta in de adoptieprocedure.  Schijn bedriegt... maar goed, het gaat toch traag maar zeker vooruit.

Concreet zal voor mij nu het maatschappelijk onderzoek aanvangen.  Dat onderzoek bestaat uit 4 gesprekken en 1 adviesgesprek.  Na de eerste 4 gesprekken maakt een multidisciplinair team een advies op voor de familierechtbank en in het vijfde feedbackgesprek krijg ik toelichting bij dat advies.  Op basis van het verslag van het maatschappelijk onderzoek, beslist de familierechter dan of ik geschikt ben om te adopteren of niet.

Als ik geschikt bevonden word (laten we daar toch even van uitgaan), dan moet ik definitief kiezen voor een binnenlandse of buitenlandse adoptie.  Die keuze is nog steeds niet evident, gezien enerzijds de blijkbaar heel lange wachtlijsten voor binnenlandse adoptie, en anderzijds de beperkingen die ik ondervind omdat ik als alleenstaande vader adopteer (veel landen laten bijvoorbeeld niet toe dat alleenstaande mannen een meisje adopteren).

Naast mijn day-job, de was en de plas hier thuis, en af en toe wat ontspanning, heb ik nu dus als voornaamste taak om me verder goed te informeren over de adoptielanden bij Het Kleine Mirakel en Fiac Horizon.  En ik denk dat ik me toch ook nog even zal informeren bij het Adoptiehuis in verband met binnenlandse adoptie.

Over de gesprekken van het maatschappelijk onderzoek, daar maak ik me weinig zorgen om.  Mensen die me kennen, weten dat ik de zaken zeg zoals ze zijn, en dat zal bij het maatschappelijk onderzoek niet anders zijn.  Gewoon jezelf blijven en eerlijk zijn over je sterktes en zwaktes lijkt me de beste manier om die gesprekken aan te gaan.

Ik heb het vandaag ook aan Jenne verteld dat ik een papiertje ben gaan indienen ergens in Kortrijk waarin stond dat ik graag een kindje wou adopteren.  Hij blijft er nog steeds enthousiast over, en liet me zelfs weten dat hij het wel tof zou vinden mocht het een broertje zijn.  Hij wees me er ook op dat het zou kunnen dat dat kindje dan een bruine huidskleur heeft, en misschien niet zo goed Nederlands zou praten, en misschien ook wel wat stout of huilerig zou kunnen zijn.  Maar hij zei dat we dan wel aan dat kindje zouden kunnen leren om minder stout of huilerig te zijn.  Ik ben blij dat hij dat al inziet en blijkbaar actief mee wil helpen om een adoptiekindje zich hier thuis te laten voelen.

Dus sjah, hier staan we dan, nu goed anderhalf jaar na mijn eerste aanmelding, wachtend tot ik een seintje krijg van een maatschappelijk assistent of psycholoog om even een babbeltje te slaan over adoptie.  Wie had dat ooit gedacht...  Life is like a box of chocolates, you never know what you're gonna get.

Dromen van adoptie: info-avond Ray of Hope

Vanavond ben ik naar een informatieavond van Ray of Hope geweest.  Ray of Hope is één van de drie adoptiediensten in Vlaanderen die mensen begeleiden in hun zoektocht naar een interlandelijk adoptiekindje.  Elke adoptiedienst is verantwoordelijk voor een aantal landen.  Ik kreeg vanavond uitleg over India, Burkina Faso, Togo, China, Vietnam, Haïti, Ethiopië, Marokko en Bhutan.  De samenvatting van de ganse avond is vrij kort en confronterend:

Een alleenstaande man kan bij Ray of Hope enkel een jongentje uit India adopteren.

Dat is vrij frustrerend, vooral omdat ik graag de optie op adoptie van een meisje openhoud.  Ook de kostprijs voor een adoptie is vrij ontnuchterend... Ik wist eigenlijk al dat ik ergens rekening zal moeten houden met bedragen tussen de 10000 en 20000 EUR, afhankelijk van het land waarvoor ik kies.  Dat heb ik vanavond nogmaals bevestigd gehad.  Best uitdagend voor een alleenstaande.

Verder blijft het een beetje door het bos de bomen proberen te zien.  Zo raadde iemand van Ray of Hope me vanavond aan om misschien toch ook nog te kijken naar binnenlandse adoptie en eens te horen bij het Adoptiehuis.  Wie weet zijn de wachttijden voor binnenlandse adoptie intussen realistischer dan ik vermoed... nouja... het blijft allemaal wat koffiedik kijken voor de kandidaat adoptanten in adoptieland.

Maar laat één ding duidelijk zijn: ik geef de moed zeker niet op.  Kop op, borst vooruit en gaan met die banaan.  Eén dezer dagen schrijf ik me in voor de info-avonden bij Fiac-Horizon en Het Kleine Mirakel om ook bij hen te horen bij welke landen ik nog terecht kan om kans te maken op zowel een jongen als een meisje.

En verder moet ik ook eens werk beginnen maken van de administratie die ik moet doen om het maatschappelijk onderzoek op te starten.  Dat maatschappelijk onderzoek bestaat uit vier gesprekken van telkens twee uur.  Twee gesprekken zijn met een maatschappelijk assistent, en twee met een psycholoog.  Ik heb een vragenlijst in te vullen, en moet mijn levensverhaal en dat van Jenne samenvatten in een document van minimum twee en maximum tien pagina's.  Tijd om de schrijver in mezelf in gang te zetten dus!

En voor wie er nog mocht aan twijfelen: ja, ik sta ook nog open voor draagmoederschap.  Ben je zelf iemand die het draagmoederschap wel ziet zitten, of ken je moeders die er voor open staan en mij misschien kunnen helpen om mijn tweede kinderwens te realiseren, aarzel dan zeker niet om contact met me op te nemen.


Bart

Dromen van adoptie: mijn verhaal - De Voorbereiding

Mensen die me goed kennen, weten dat ik heel graag twee kinderen wou: een jongen en een meisje.  Die jongen is er intussen, en ik geniet met volle teugen.  Dat ik Jenne sinds 2013 in gelijk verdeeld co-ouderschap zou opvoeden omwille van een relatiebreuk, had ik mezelf nooit kunnen voorstellen... Om het met de woorden van Forrest Gump te zeggen: "Life is like a box of chocolates.  You never know what you're gonna get."  Ik heb me er intussen wel mee verzoend.

Verder ben ik mijn huidige status als alleenstaande papa met een fijne partner in het verre Vlaams-Brabant al vrij gewoon.  Ik heb dus een LAT-relatie, en ja... dat werkt.  Kiezen voor een partner die 145 km van mijn eigen huis woont, was zeker geen bewuste keuze.  Het is iets waar je nu éénmaal inrolt, het overkomt je.  "Life is like a box of chocolates.  You never know what you're gonna get."

Dat ik me best goed in mijn vel voel als alleenstaande ouder in een LAT-relatie, neemt niet weg dat ik geen tweede kinderwens meer heb.  En omdat kindjes nu éénmaal niet uit bloemkolen komen of door ooievaars gebracht worden, zocht ik naar oplossingen.  Mijn partner -met wie ik dus niet samenwoon, ha!- heeft al drie fijne kids.  Hoewel het me soms moeilijk valt, begrijp ik haar keuze om geen draagmoeder te willen zijn.  Elders een draagmoeder vinden, is moeilijk en houdt ook altijd een zeker risico in.  Maar ik hou af en toe wel van een berekend risico.  Wie risico's durft te nemen, loopt soms tegen de lamp, maar kan ook een veel rijker leven leiden.  Laat het me dus gerust weten mocht je draagmoeder willen zijn.

Los van de draagmoeder-piste, leek adoptie me het andere berekende risico om mijn tweede kinderwens alsnog in vervulling te zien gaan.  Vandaar dat ik me ergens in juni 2015 heb aangemeld voor interlandelijke adoptie (binnenlandse adoptie bleek niet haalbaar gezien de onrealistisch lange wachtlijst).  Wie zich aanmeldt voor adoptie, moet twee verplichte infosessies bijwonen.  Mijn eerste had ik op 7 september 2015.  Mijn tweede infosessie was in Brussel, op de dag van de aanslagen, 22 maart 2016.  De infosessies geven je als kandidaat-adoptieouder een betere kijk op wat je mag verwachten en hoe het allemaal in zijn werk gaat.  Na deze infosessies stond mijn besluit vast: hier gaan we mee door!

Een volgende stap in de adoptieprocedure was dan het invullen van een vragenlijst.  Vooral met als doel om het 'kindprofiel' te bepalen.  Dat betekent dat je aangeeft uit welke landen je wil adopteren, hoe oud het kindje mag zijn dat je wil adopteren, of je openstaat voor kindjes met bepaalde specifieke ondersteuningsbehoeftes etc...  In deze periode werd het voor mezelf ook wel duidelijk dat ik vrij beperkt zal zijn in de keuze van het herkomstland.  Vaak leggen landen bepaalde voorwaarden op aan de adoptie-ouders: soms mogen holebi-koppels niet adopteren, soms moet je gehuwd zijn, soms mogen alleenstaande mannen niet adopteren, of als ze al mogen adopteren, dan geen meisje.  Die beperkingen voelen soms best discriminerend aan, maar zijn helaas de realiteit waar ik weinig kan aan veranderen.  Of de adoptie ook daadwerkelijk zal lukken, zal heel sterk afhangen van of ik een herkomstland vind dat ook openstaat voor alleenstaande vaders.  Tijdens de eerste infosessie kwam ik (van iemand die al ettelijke jaren bij een adoptiedienst werkt) te weten dat bij haar weten nog nooit een alleenstaande vader een kindje had geadopteerd... Hoop doet leven zeg ik dan.  Waar een wil is, is een weg.

Op basis van mijn ingevulde kindprofiel, mocht ik vrij snel 'instromen', wat wil zeggen dat ik mocht beginnen met de voorbereiding.  Voorbereiding op adoptie betekent dat je 3 dagen een soort van sessies bijwoont waar dan allerhande thema's rond adoptie aan bod komen: hechtingsproblematiek, geboortemoeders, kindjes met specifieke ondersteuningsbehoeften,...  Persoonlijk vond ik het wel eens goed om 3 dagen ondergedompeld te worden in de thematiek van adoptie.  Tijdens die sessies werd ik ergens verplicht om over bepaalde dingen na te denken.  Zaken waar je anders misschien niet zo heel hard over nadenkt, tot je ze voorgeschoteld krijgt...  Een beetje voorbereid zijn kan nooit kwaad.

Et voila, daar staan we dan nu.  De voorbereiding is achter de rug en ik heb mijn attest.  Met dat attest moet ik nu binnen het jaar naar de familierechtbank om een verzoekschrift in te dienen bij de jeugdrechtbank om geschikt verklaard te worden voor adoptie.  Om die goedkeuring te krijgen, zal ik een 'maatschappelijk onderzoek' moeten ondergaan, wat inhoudt dat ik een viertal gesprekken met psychologen en maatschappelijk assistenten moet hebben.  Eénmaal die achter de rug zijn, maakt de Dienst voor Maatschappelijk Onderzoek (DMO) een verslag op met een advies voor de jeugdrechtbank.  Die laatste beslist dan of ik mag adopteren of niet.  Als dat mag, dan pas start de zoektocht naar een adoptiekindje (via één van de drie buitenlandse adoptiediensten in België).

Kort samengevat: we zijn er bijlange nog niet, maar nu begint het wel te schuiven.  Slechts enkele mensen waren op de hoogte van mijn adoptieplannen. Ik heb deze blogpost omwille van mijn drukke alleenstaande-papa-bestaan vaak uitgesteld, maar gezien ik intussen toch al de voorbereiding achter de rug heb, wou ik het nu eindelijk kenbaar maken.  Vanaf nu heb ik de intentie om de belangrijke gebeurtenissen wat betreft mijn adoptieprocedure via deze blog te delen. It keeps me motivated :-)

Of ik dit alles tot een goed einde breng, dat weet ik niet.  Ik hou er heel hard rekening mee dat het voor een alleenstaande vader niet evident zal zijn om een kindje te adopteren.  Gelukkig ben ik iemand die niet al te snel opgeeft.  Ik ga voor mijn dromen en idealen.  En laat dit nu net één van die projecten zijn die mijn leven beslist nog waardevoller en kleurrijker zal maken.

Life is like a box of chocolates.  You never know what you're gonna get.
Bart